Swallow The Sun is in 2000 opgericht en heeft zich inmiddels een plaats binnen het metalgenre weten te veroveren door de melancholische doommetal die de band neerzet. Voor het nieuwe album Shining is de band op zoek gegaan naar een nieuwe invalshoek.
Zelf merk ik er niet veel van. Het geluid dat Swallow The Sun op Shining neerzet staat nog altijd bol van melancholiek en heeft een sterke doommetalbasis. Tekstueel verkent de band de uitdagingen die de mens in zijn eigen omgeving tegenkomt. Vanuit de puurheid en de schoonheid van het individu is er gekeken hoe iemand kan veranderen wanneer ze deel gaat uitmaken van een groep. Vaak worden we door een groep weggelokt van onze onschuld. Het kenmerkt de innerlijke strijd.
En dat allemaal op een bed van atmosferische doommetal. Innocence Was Long Forgotten kenmerkt het geluid van de band. Liefhebbers van Katatonia-liefhebbers kunnen hier zeker hun hart ophalen. De compositie is netjes opgebouwd met een couplet en een refrein, dat aantrekkelijk wordt aangeboden. Het is een ferme nette binnenkomer en met What I Have Become gaat het gewoon door, hetzij op een wat meer krachtige basis. Naast de clean vocals zijn de grunts uit de kast gehaald om het geheel meer diepte te geven. Muzikaal zijn er de nodige wendingen in het geluid. De coupletten zijn de aanloop naar een mooi refrein vol melodie wat uiteindelijk weer uitmondt in een vette grunt. Een kenmerk dat zich in Kold zeker herhaalt. Goede doommetal kun je verlammen in depressiviteit, maar daar heb ik bij Swallow The Sun absoluut geen last van. Het voelt als een warme deken voor de koude periode die eraan zit te komen. Ik moet een beetje denken aan Amorphis. Qua gitaargeluid is er een oosters accentje te vinden. De grunts en de clean vocals vinden zich in een groovend stuk muziek. Qua intensiteit speelt Swallow The Sun met de luisteraar op een prikkelende manier.
Trek de deken ook maar verder over je hoofd met November Dust. Langzaam en zwaar daalt het gevoel van Swallow The Sun op je neer. Dit is toch wel doom met een hoofdletter. Doet me een beetje denken in het begin aan het duistere en trage karakter van Sisters Of Mercy. In November Dust wordt dit gevoel van ‘depressie’ opgelicht door de meer heldere clean vocals die als zonnestralen priemen in het zompige en mistige moeras. Clean vocals en de zware basstem bieden de luisteraar een balans die schommelt maar altijd vanuit het evenwicht de kern weet te raken.
Het schuurt allemaal in de melancholische kant van het metalgenre. Met Melancholy is dat meer richting de fijne gevoelige kant, maar ook in Under The Moon & Sun is de melancholie niet ver te zoeken. Vooral in het gitaarspel is dit heel goed hoorbaar. Eerst prominent op de voorgrond blijft de melodie hangen op een subtiele manier. Mede daardoor is deze compositie pure emotie, zeker door de variatie in zang.
Via Velvet Chains en Tonight Plain Believes vervolgt Swallow The Sun het album op een prachtige manier. In Charcoal Sky zet de band er wat tempo in tijdens de zware stukken in de compositie. Wanneer de clean vocals worden ingezet past de muziek zich hierop aan. De gitaarmelodie is heerlijk. Dat is in titelnummer Shining ook zo, maar het is het drumwerk dat hier het opzwepende ingrediënt is wat de muziek van Swallow The Sun zo aantrekkelijk maakt. Het maakt echter met eerbied plaats op het moment dat de zang invalt en je de vingers over de snaren van de gitaar hoort schuiven. Verder houdt het drumwerk het stabiele tempo erin en biedt het plaats voor alle beproefde elementen in de bijna negen minuten dat dit kunstwerkje duurt. Er is ruimte voor grunts en voor clean vocals, voor kracht en melancholie en voor een mooi evenwicht tussen serene momenten en explosieve elementen.
Swallow The Sun heeft aangegeven vanuit een nieuwe invalshoek Shining te hebben gemaakt. Voor mij is dat mooi wanneer het de band voldoende uitdaagt om nieuwe muziek te maken. Als luisteraar en liefhebber van de muziek van Swallow The Sun maakt het me niet zoveel uit, eerlijk gezegd. Shining is een prachtig stuk muziek dat rust geeft, dat de winter als vriend laat zien en me meegeeft dat melancholie wonderschoon is.