Living Gate was vorige week nog één van de smaakmakers op het Samhain-festival in Maastricht. De band heeft een eerste full album uit. Suffer As One is een bevestiging van alles wat we al leerden kennen op de EP Deathlust van 2020.
Living Gate werd in 2020 gestart door de Amerikaan Aaron Rieseberg (YOB) en de Belgen Lennart Bossu (Oathbreaker, Amenra), Wim Coppers (Oathbreaker, Wiegedood) en Levy Seynaeve (Wiegedood). We gokten bij de voorstelling van deze band er eerder op dat die waarschijnlijk een leuk tussendoor-zijprojectje met een korte levensloop zou zijn, maar kijk, na de release van de EP Deathlust in volle coronaperiode volgde later (in 2023) alsnog een heuse tournee en nu is er een eerste full album en nog eens een Europese tournee. De tournees zijn telkens relatief kort, want elk bandlid heeft een drukke agenda met zijn andere bands.
Living Gate is opgezet als een ode aan oldschool deathmetal. Je hoort op het nieuwe album Suffer As One opnieuw nauwelijks iets terug van de bands die we in de inleiding vermeld hebben. Wel veel muzikale referenties naar bijvoorbeeld Death, Morbid Angel en Immolation, al blijven die ook al eens vaag en komen er al eens wat obscurdere bands in gedachten.
De rollende spierballen in de riffs van de nerveuze openingstrack, To Cut Off The Head Of The Snake, die doen vaag wat denken aan Morbid Angel, maar Living Gate doet meer dan het kopiëren van de oude iconen, veel meer. Het pittige tempo en de stuiterende tempowisselingen doen niet altijd denken aan oldschool death, maar eerder aan pakweg Polluted Inheritance. Het is dan ook meer een ‘ode aan’ of een interpretatie van een gemeenschappelijke herinnering dan dat ze bij Living Gate strikt de regeltjes van het genre volgen.
De overall sound is compact en brutaal-agressief, net als op Deathlust, met veel aandacht voor de riffs, meer dan voor de melodie. Al naargelang je eigen voorkeur zal je de sound omschrijven als episch, bombastisch of overdreven. De gutturale grunts zijn prima, al is de variatie in toon en volume op dit album nagenoeg onbestaande. Dat staat in schril contrast met de riffs en ritmes, waarin net wel heel veel variatie zit. De bandleden tonen elk uitvoerig hun skills, zonder dat het echt te technical of proggy wordt. Als er al ergens een referentie zit naar de andere bands van de bandleden, dan misschien in sommige songtitels. Al komen ook in de lyrics enkele heel klassieke deathmetal-onderwerpen terug.
Op Destroy And Consume hoor je wat militante hardcore-invloeden. Massive Depletion in Eb Minor is een instrumentaal bas-interludium met niet zo veel toegevoegde waarde. Het zou een goede basis kunnen zijn om een volwaardig nummer aan op te hangen, maar op deze manier voegt het weinig toe aan het verhaal.
Titeltrack Suffer As One klinkt tot aan de helft van de song dan weer voor de volle 100% zoals het moet volgens de oldschool death-formule, dus bijna zonder de eigen insteek van de band. Ook Ones And Zeroes heeft een lekker slepend tempo, terwijl op Hunting Maggots het gaspedaal (of het pedaal van de blastbeats) diep wordt ingedrukt en we opnieuw een orgie van hoekige en nerveuze riffs krijgen.
Mijn persoonlijke favorieten op Suffer As One zijn Overcome, Overthrow, het aan Bolt Thrower schatplichtige A Unified Soul en To Cut Of The Head Of The Snake.