In eerste instantie lijkt de opkomst wat beperkt deze avond. Maar goed we beginnen ook wel vroeg vandaag, al om 19:00 uur. Prima voor de mensen die rustig wat merch willen uitzoeken alvast of rustig hun biertje willen halen. Gelukkig, gaandeweg loopt de zaal al redelijk vol. Het balkon blijft gesloten, maar verder een prima gevulde zaal. Natuurlijk, want we hebben toch een headliner vanavond met een grote fanatieke fanschare.
Soms heb je niet meer nodig dan drums en gitaar. Vraag maar aan The Meffs uit het volgens hun eigen zeggen niet al te pittoreske Essex. Zij mogen de avond openen met politiek getinte punkrock. Hun EP’s Broken Britain 1 & 2 werden geproduceerd door Frank Turner. Dus niet zo gek dat ze met hem op tour mogen. Lily is een energieke vocalist/gitarist en Lewis weet met zijn drums het gebrek aan een bassist perfect goed te maken. Het ietwat kale geluid zorgt ervoor dat de boodschap én de riffs extra goed overkomen. Gewoon powerchords gespeeld met grotendeels één vorm van de hand. Zoals de beste punkrock gespeeld moet worden. Lily laat echter horen meer in huis te hebben dan dat met een fijne cover van The Prodigy’s Breathe. Publieksinteractie is er met meeschreeuwbare Stand Up Speak Out waarmee de band hun politieke houding nog eens onderstreept.
Skinny Lister is een feestband, of zoals ze zelf zeggen ‘a drinking band’. Ze laten dan ook een kruik sterke drank door de zaal heen gaan, wel met het verzoek die kruik te retourneren wanneer ie leeg is. Dat blijkt verrassend snel ook. De aanstekelijke folkpunk wordt met ontzettend veel energie gebracht. Met gitaren, contrabas en zelfs accordeon en gedeelde zangpartijen gebeurt er op muzikaal gebied al genoeg op het podium. Maar met de vrolijk rond stuiterende zangeres Lorna Thomas, gehuld in een opvallend broekpak met bloemenprint daaraan toegevoegd is het helemaal een drukke en wilde bedoening. De band weet hoe ze het publiek mee moeten krijgen en nummers als Trouble On Oxford Street en John Kanake zijn gewoon ontzetten catchy. Gezellige band!
Dit is niet de eerste keer dat Frank Turner & The Sleeping Souls in 013 te vinden zijn. Zo was Rockportaal ook bij hun shows in 2018 en 2022 aanwezig. We weten dus een beetje wat we kunnen verwachten. En Frank en zijn mannen stellen ons niet teleur!
Frank opent de avond krachtig met de uptempo No Thank You For The Music en knaller Girl From The Record Shop. Frank lijkt energieker en vuriger dan ooit, wellicht door de scheiding die hij momenteel doormaakt. Het podium is dan natuurlijk een prima uitlaatklep. Zijn vocalen lijken net wat harder en krachtiger dan normaal. Er valt ook wel wat te lachen, zoals de momenten dat Frank aangeeft te begrijpen dat hij in Tilburg in “The Netherlands” is en niet “Holland”. Iets wat hem steevast applaus en luidkeelse goedkeuring oplevert. Meezingmomentjes zijn er voor het publiek o.a. bij Photosyntesis. Er is een soort trage circlepit waarbij het publiek moet rondlopen alsof ze een wandeling met grootmoeder aan het maken zijn. Het tempo ging uiteindelijk natuurlijk wel behoorlijk omhoog. Na een meer punky deel van de set volgt een meer akoestisch, folky/singer-songwriter gedeelte. Hoogtepunt van dat deel is A Wave Across A Bay over zijn vriend, Frightened Rabbit’s Scott Hutchison die zelfmoord pleegde. Mooi dat zo’n “klein” liedje ook overkomt in zo’n grote zaal. Dat geldt zeker ook voor I Am Disappeared dat hij opdraagt aan iemand in de zaal die jarig is en Be More Kind. Kippenvel!
Meer persoonlijke verhalen komen voorbij vanavond. Zoals Letters, over zijn oude penvriendin waarop hij energiek ronddanst met zijn gitaar en zijn terugblik op de tijd dat ie met zijn oude vrienden boven een kroeg woonde, The Ballad Of Me And My Friends. Met het catchy Do One krijgt de zaal weer een meezingmomentje. Er wordt afgesloten met een toegift van maar liefst 4 songs, waarbij Frank uiteindelijk crowdsurfend de zal rondgaat. Een energieke afsluiter van een even energieke show. Mr. Turner in topvorm.
Foto’s: Liza van de Ven