De Britse doommetalband Famyne was nog eens in België. Niet dat ze alweer een nieuw album te promoten hadden, wel omdat ze hun Belgische collega’s van Splendidula willen bijstaan op de twee releaseconcerten van hun nieuwe single Behind My Semblance, en tussenin speelden ze nog in De Walrus in Groningen. Wij trokken op de avond van Halloween naar het Belgische stadje Zottegem om het allemaal van dichtbij te volgen en het was best wel surrealistisch. De stad werd die avond overspoeld door honderden deelnemers aan een Halloween-wandeling die als een glimworm (fluohesjes en wandellampjes) de donkere nacht openreten. En op het concert was een deeltje van het publiek in Halloween-outfit opgedaagd. En met enkele Franstalige en heel wat met Famyne meegereisde Britse fans was het ook taalkundig een Toren van Babel-avond.
Behind My Semblance zal niet op het volgende album van Splendidula staan. Het is een soort van stand alone/overgangs-single die al de nieuwe muzikale richting van de band aangeeft. Splendidula kenden we heel lang als een mix van postmetal, doom en sludge maar voortaan richt de band zich op atmospheric black en doom, met nog steeds cleane vocals. Die koerswijziging komt er onder meer omdat de band door een woelige en donkere periode ging. Na het plotse overlijden van de bassist in 2022 stapten nog de twee gitaristen uit de band. Daarna volgden tal van tijdelijke bezettingen en nu de klik er is met de nieuwe bezetting zeilt het schip een andere, donkerdere koers.
De set in de goed gevulde Maboel in Zottegem bestond uit slechts zes nummers, met drie ‘oude’ (Somnia, Oculus en When God Comes Down) van het album Somnus die herwerkt waren in de nieuwe stijl van de band, aangevuld met de nieuwe single en nog twee nieuwe: Absentia en Echoes of Quiet Remain.
Het is voor sommige fans wat wennen, ook visueel, met onder meer een nieuw band-logo. Dat er videoclips van de nummers meelopen tijdens het concert, dat is gebleven. Behalve zangeres Kristin hult de band zich in monnikspijen, een beetje als bij Briqueville. Muzikaal vermoed ik dat ze eerder naar Wolves in the Throne Room, Nyrak en Wolvennest willen dan naar pakweg Wiegedood of Briqueville. De gedaanteverwisseling is moedig, want Splendidula had zich al genesteld in een mooie niche, werd gevolgd door een groep fans en begon internationaal door te breken. Het is te hopen dat ook fans en organisatoren van concerten en festivals Behind My Semblance zien als een doorstart en niet als een herstart. Afgaand op de reacties in Zottegem loopt het allemaal wel los. De meeste fans kunnen zich wel vinden in de nieuwe/geëvolueerde toon en identiteit van Splendidula. Bands die zichzelf durven heruitvinden, daar houden wij wel van.
Famyne is een heel sympathieke doommetalband uit Canterburry. De band leverde al enkele fijne albums af, is een bijna-vaste gast op Into The Grave en Into The Void en mag volgend jaar al voor de derde keer naar Bloodstock Open Air. Dat ze dan nog steeds met veel plezier de bestelwagen vullen voor enkele kleinere concertjes in België en Nederland, siert hen. Famyne is ondanks al dat harde werk misschien nog niet de bekendste doommetalband op het continent, maar de fans die ze hebben zijn wel heel toegewijd. Jammer dat de band enkel shirts en geen albums mee had als merch, maar dat hebben we waarschijnlijk te danken aan de Brexit. De backdrop van Famyne was niet zo enthousiast. De duck tape waarmee die tegen de wand was gekleefd, hield het maar enkele nummers in de set uit.
Omdat het opgegeven uurschema al flink vertraging had, deed Famyne een heel korte soundcheck. Inpluggen en kijken of er geluid uitkomt, letterlijk. Bijregelen en eindeloos overleggen met de geluidstechnicus deden ze niet. Het was wat het was en het geluid zat eigenlijk meteen goed. De Engelsen openden de set in Zottegem met Long Lost Winter, een nummer dat ze al heel lang in de set hebben. Die van Famyne hadden er best zin in, daar in Zottegem, en ze brachten beklijvende versies van Enter The Sloth, Tower, Solid Earth en Gone. De grote finale was voor For My Sins en Slave Ship. Omdat er nog tijd was voor één toegift, werd op verzoek van fans op de eerste rij Dreamweaver gespeeld.
Famyne brengt zijn doommetal heel organisch. In songopbouw zijn ze heersers en live brengen ze hun nummers strak en foutloos. Bij Famyne is het zanger Tom die de meeste aandacht naar zich toe trekt. Hij heeft er dan ook de stem en de podium skills voor. Bassist Chris doet mee een duit in het zakje, maar zijn grimassen zijn vooral spontaan. Ondanks de bescheiden venue gaven de Engelsen het volle pond en het publiek reageerde heel enthousiast.
Famyne is, net als hun vrienden van Splendidula, klaar voor grotere podia.