Altijd tof, een band met een eigen label. Deze Zweedse noiserock band brengt deze plaat uit op hun eigen Humus Records. Toch hebben ze voor de opnames Grammy winnaar Tom Dalgety (The Pixies, Ghost, Royal Blood) weten te strikken.
De belangrijkste elementen van noiserock zijn voldoende aanwezig op deze plaat. Het is experimenteel genoeg en de mate van distortion is vrij hoog. Zo horen we op We Missed The Parade ineens een break waarna een slamdance stukje volgt. Op Placeholders klinkt gefluit waarop een drumpartij volgt die me doet denken aan KISS’s I Was Made For Loving You. Bandwagoning heeft de meest hoekige riffs sinds Refused. Op het melancholisch klinkende Caravel volgt na gehamer op de gitaar plots chaotisch pianospel. Venetian Blinds heeft een gierende feedback. Vreemde eend in de bijt is het neerslachtige en trage The Wind To Wash The Pain.
Soms gaat het experimentele karakter me wat te ver. Het meer dan 6 minuten durende Featherweight bouwt iets te langzaam op. Dat had met een minuutje of 2 beter gekund met hetzelfde effect. Bunker Vaults is ook zo’n nummer met de lengte van progrock, er gaat zelfs een aparte track aan vooraf als intro. Gezien het ook het laatste nummer is, werkt het hier wel wat beter.
Prima plaat in het genre. Ik zie deze nog wel op jaarlijstjes komen, ondanks de late verschijningsdatum.