Epische doom metal maakt Capilla Ardiente. Een scheut prog metal zou je er ook aan toe kunnen voegen naar mijn smaak. Geen gemakkelijke kost; gelaagde structuren waar je toch even voor moet gaan zitten.
De zeer bedreven gitaren grossieren in pakkende, snelle riffs, spetterend soleerwerk en fraaie arpeggio’s. De bas en drums zijn effectief, wel echt ten dienste van het nummer, maar daar waar het kan, pikken ze hun accentjes mee. Zeker indrukwekkend. De productie is vrij massief, maar alle instrumenten zijn tot in detail terug te vinden. Het bombast van bijvoorbeeld Manowar zou je kunnen herkennen, maar ook een duisternis van Candlemass. “Slechts” vier nummers staan op dit album, maar met een totale speelduur van ruim vijfenveertig minuten, heb je als luisteraar toch niet te klagen. Er wordt vaak de tijd genomen om iets op te bouwen binnen een nummer en toch blijven ze ver van vervelende herhalingen of iets anders dat tot de term “saai” kan leiden; nee, deze songs zijn met recht muzikale reizen te noemen.
De zang volgt niet altijd de meest conventionele paden; iets waar je wel even “in” moet komen. Een paar momenten er even uitpikken: de opbouw naar de versnelling aan het eind van The Hands Of Fate Around My Neck is wel bijzonder knap en mooi. Ook de instrumentale, dwarse opbouw van het navolgende Now Here, Nowhere heeft bijzondere lijnen door elkaar lopen, die heel mooi bij elkaar passen. Het is hier helemaal, zoals eerder even benoemd, de eerste sessies bijna jammer dat de op-randje-zanglijnen daarna arriveren, maar dat blijkt een gewenningsproces. Bij meerdere malen beluisteren heeft de zang overal in het totaalplaatje toch wel zijn meerwaarde. Een knap stukje werk van goede muzikanten, dat misschien even moet wennen, maar daarna zeker de moeite waard is.