Dragoncorpse is een zelf uitgeroepen Powercore band. Normaliter moet ik altijd een beetje grinniken als ik weer één of andere zelfverzonnen genre door een promo persoon of band lees in een biografie. 9 van de 10 keer is er niets origineels aan. In dit geval is het anders. Dragoncorpse heeft namelijk echt een eigen stijl gecreëerd door powermetal en deathcore met elkaar te mixen. Hun debuut EP van vorig jaar heeft een grote indruk op mij gemaakt met een verfrissend geluid en scoorde hoog in mijn eindejaarslijstje.
Met The Fall Of House Abbarath vertellen ze het verhaal welke zich ophoudt tussen de opener op hun debuut en het nummer Blood And Stones die daarop volgt. Kortweg gaat het verhaal dat Nox Abbarath terugkomt onder luid gejuich dat hij de tiran draak Drakketh uit de weg heeft geruimd (dit wordt kort nog verteld in het inleidende nummer). Helaas zijn er ook in dit land allerlei intriges wat ervoor zorgt dat Nox en zijn gezin worden omgebracht. Nox wordt daarentegen weer tot leven gebracht om wraak te nemen op de heersers die hem dit hebben aan gedaan. Nu vind ik zo’n verhaal altijd leuk en wel, maar het gaat mij toch voornamelijk om de muziek en ook of Dragoncorpse het in zich heeft om wederom te verrassen.
Na de introductie trappen ze met Welcome Home de deur stevig in en laten ze de verscheidenheid van hun muziek direct horen. De eerste halve minuut en een beetje denk je, okay we gaan volle bak Dragonforce metal luisteren met een ridicule snelheid en cheesy gilletjes, maar dan slaat het ineens helemaal om en is het pure deathcore wat de luisteraar te horen krijgt. Om binnen een halve minuut weer volle bak powermetal tegen je kanis aan geslingerd te krijgen. Het knappe is hoe zanger Mardy de twee uiteenlopende zangstijlen zo snel weet te combineren. Dit maakt Dragoncorpse in mijn ogen een unieke band en stellen hiermee niet teleur, heel fijn begin!
I Live…..AGAIN! kent de eerste gast in Nick Miller van First Fragment. Dit nummer is iets heftiger wat gezien de thematiek ook wel logisch is, tenslotte gaat de Dood Nox weer tot leven brengen en als we van horror films wel weten gaat dit niet gepaard zonder enig geweld. Toch volgt dit nummer een beetje dezelfde blauwdruk als het eerste nummer.
A Quest For Truth is de single van deze EP en ook mijn favoriet op dit album. De balans slaat nu meer door naar powermetal en het is bijzonder hoe Mardy zo flexibel uit de hoek blijft komen. De toetsen geven dit nummer iets extra’s en je kunt hun quest helemaal visualiseren.
Hierna volgt Whisper On The Wind met Lauren Coleman als gast, die voornamelijk de backing vocals verzorgd, een rechtgeaarde ballad. Ik vind de stem van Lauren persoonlijk niet helemaal passen en ook niet van een uitzonderlijk niveau. Het is okay. Dit geldt ook voor het nummer, het blaast mij niet weg en raakt mij ook niet wat een goede ballad eigenlijk altijd wel placht te doen.
Fear And Hunger de afsluiter start met een deuntje dat zo uit een SNES avonturengame kan zijn gelopen. Ik vind dit een geinige toevoeging en het komt in dit nummer ook vaker terug. Het past helemaal binnen het Dragoncorpse plaatje (ze nemen zich niet zo serieus) en brengt de wat oudere luisteraar ook terug in die goede oude tijd. Verder horen we hier tegen de twee minuten grens weer wat prettig overstuurde Dragonforce achtig gepiel, heel fijn nadat je eerst even de hersenen wordt ingeslagen door wat deathcore. Een goed einde van de EP!
Dragoncorpse blijft trouw aan de vorige EP en daardoor is de verrassing wel uitgewerkt. Natuurlijk geen enkel probleem als de kwaliteit van het gebodene meer dan in orde is en dat is het! Alleen de ballad haalt het niveau naar beneden, mochten ze dit ooit willen herhalen dan mogen ze wel echt aan de bak en een tandje bijschakelen. De andere vier nummers zijn weer van een hoog entertainment gehalte en derhalve is dit ook een EP die ik zeker vaker aan zal zetten en die ik van harte wil aanbevelen aan ons lieve lezers!