De door artiesten zelf beheerde platenlabel FiXT weet vaak kwaliteit te leveren. Bekendste namen zijn acts als Celldweller en The Anix. Beyond Unbroken is ook onderdeel van deze muziekfamilie. De band maakt moderne metal die raakvlakken heeft met metal, industrial rock, rap en alternatieve popmuziek. De kwaliteit is prima. De productie geeft alle ruimte aan gedreven elektrische gitaarpartijen, bij vlagen fanatiek drumwerk en pompende baslijnen. De zang van Whitney Payton is melodieus maar krijgt ook ondersteuning die bruut hard gruntend is. Luister bijvoorbeeld maar naar opener The Madness en Blood On My Hands. Dat laatste nummer laat horen waar Beyond Unbroken goed in is. Sfeerwisselingen tijdens maar ook tussen nummers. De poppy semi-ballad Destruction, het zeer makkelijk in het gehoor liggende Monster en de ballad Last Goodbye laten horen dat niet elk nummer hetzelfde klinkt. Zeker als je dit vergelijkt met de hardere nummers is het verschil duidelijk te horen. Destruction is in zijn totaliteit niet helemaal vernieuwend of verrassend. Zo passen bijvoorbeeld Lost and Broken en My Life prima in de lijn van Linkin Park. Bovendien is het einde met de rap op Halo (met een bijdrage van Whitney Peyton) en het rustige Oceans enigszins voorspelbaar. De kwaliteit van wat gebracht wordt is echter dik in orde. De nummers zitten goed in elkaar. Daarnaast speelt de band uitstekend samen. Of het nu heerlijk toegankelijk of vlammend hard is. Destruction is een aanrader voor fans van de nieuwere stromingen binnen de rock en metal muziek.