Vanavond was het tijd voor wat nostalgie, want Wednesday13 speelt Murderdolls! Samen met South of Salem en headliner Hardcore Superstar, belooft het een goed feestje in Melkweg te worden.
South of Salem trapt de avond af en brengt een heerlijke dosis energie met zich mee. Waar het soms een beetje rondhangen met een biertje is tijdens een voorprogramma, staat de (kleine) zaal in de Melkweg meteen te juichen, te schreeuwen en te dansen. Het was ook duidelijk dat er een paar enthousiaste fans in de zaal stonden, maar ook de band zelf had gewoon een headliner kracht in hun optreden zitten.
De vijf heren hebben inmiddels twee albums uitgebracht en brengen een heerlijke back old school glam hardrock herrie mee. Zanger Joey Draper laat ons geen seconde met rust en de sfeer zit er meteen goed in. De show vanavond blijkt de laatste van hun tour te zijn en ze geven zich 130%. Ze genieten zelf net zo hard en komen heel relaxed over.
Na hun geweldige optreden heb ik ze nog even aangesproken en het zijn allemaal heel relaxte, leuke gozers. Hoewel hun naam doet vermoeden dat ze uit Amerika komen (een knipoog naar de Salem Witchtrials) is het antwoord als ik ze vraag waar ze vandaan komen “a little beach in the south of the UK.” Ze zijn allemaal goed kapot na een maand toeren, vertrouwden ze me toe. Daar hebben wij als bezoekers niets van gemerkt. Alleen de bloeddoorlopen ogen van Joey gaven weg dat het een intense tijd is geweest. Maar ook dat is rock ‘n roll. Wat een feestje.
Wednesday13
Na een korte pauze stormt Wednesday13 het podium op. Zanger Joseph Poole doet me meteen aan de zanger van Avatar denken, maar misschien is de inspiratie juist andersom. De sound van Wednesday13 is duidelijk beïnvloed door acts als Alice Cooper, Twisted Sister en Marylin Manson en – natuurlijk – Murderdolls. De term “horrorpunk” lijkt me hier terecht. Het zijn dan ook grote horror fans en dat hoor je in hun teksten en zie je in hoe ze uitgedost zijn. Facepaint, rood en zwart leren jasjes en kapotte broeken. De pet van Joseph is iconisch en sommige fans in het publiek hebben er net zo een op.
Murderdolls is ontstaan als een side project van wijlen Slipknot drummer Joey Jordison, Static X-gitarist Tripp Eisen en de zanger van Wednesday13, Joseph. Het is dan ook niet een vreemde zet dat Joseph een homage maakt aan zijn Murderdolls tijd. Ik kan me nog herinneren dat ik als bakvis een tijdje hun cd “Beyond the Valley of the Murderdolls” draaide en vanavond komen er een paar bekende hits voorbij die ik me nog goed kan heugen.
Joseph en zijn bandleden zetten een prachtige live show bij, vol theatrale energie, waarbij hij vaak de microfoon naar het publiek richt waarin iedereen de klassiekers hard mee brult. Een heerlijk sfeertje. Nummers als Summertime Suicide, Slit my Wrist en People Hate Me worden allemaal even smakelijk meegebleerd.
Bij nummers als I Love to Say F*ck steekt vrolijk iedereen zijn middelvinger op, aangemoedigd door Joseph. Toch leuk om dat even onbestraft te kunnen doen, want meestal kom je daar toch niet echt zonder kleerscheuren mee weg. Zeker niet naar de muzikanten op het podium. Maar hier kan het allemaal. School out for Summer en wij mogen ons allemaal even gedragen als opgefokte tieners. Heerlijk. Eén van de laatste nummers van de setlist is White Wedding, een heel geslaagde cover van Billy Idol.
Het is duidelijk dat deze tribute sessie een heel goed idee was. Wij willen allemaal meer en gelukkig beloven ze dat ze terugkomen!
Hardcore Superstar
Hardcore Superstar heeft lekkere Motley Crue en Aerosmith vibes, dat glam street trash gevoel uit de Jaren ’80. Dit is gewoon old fashioned rock ‘n roll en het werkt als een trein. Het nadeel is dat het ook dezelfde toegankelijkheid heeft als die eerder genoemde bands. En dat werkt prima voor een groot publiek, maar na twee bands met een heel eigen identiteit, voelt het oeuvre van Hardcore Superstar generiek aan.
Waar Wednesday13 en ook South of Salem een heel verrassende en afwisselende set speelt, lijken de nummers van Hardcore Superstar allemaal een beetje in elkaar over te gaan als één, weliswaar vrolijke en goed gebrachte, brij van meer van hetzelfde.
Klassieke hits als You Can’t Kill My Rock ‘n Roll (ook prominent aanwezig op het shirt van zanger Jocke), Into Debauchery, Beg for It, Moonshine en Last Call for Alcohol komen allemaal langs en worden vol enthousiasme mee gezongen. Dat Hardcore Superstar zich vooral richt op het ware rock ‘n roll leven moge duidelijk zijn. Net zoals hun voorgangers Wednesday13 door de zaal schalden, zijn het ook hier de thema’s sex, (drugs) en alcohol die door de speakers schallen.
Hoe Amerikaans de band ook overkomt, hun roots liggen toch echt in het melodeath epicentrum Gothenburg. Blijkbaar hadden ze ook aan de vermeende deathmetal vibe van hun thuishonk dikke maling, want ze besloten voor die typische LA trash/glam sound te gaan. Wanneer ze op het podium rond springen is het moeilijk te geloven dat het géén Amerikanen zijn.
Zanger Jocke, guitarist Vic Zino, bassist Martin Sandvik en drummer Magnus Andreasson spelen een super strakke show en voor de fans is het zeker genieten geblazen. Compleet met gillende en licht hysterische dames en grijnzende mannen in het publiek. Het voelt bizar dat een band met deze, toch behoorlijk toegankelijke sound, toch in de kleine zaal van de Melkweg speelt.
Al met al was het een geweldig leuke avond met bands die continue op hun max speelden.
Put another dime in the jukebox, baby.
