Dit weekend staat de Grote Zaal van TivoliVredenburg volledig in het teken van het Noorse ensemble Wardruna. Onder leiding van Einar Selvik brengt deze unieke formatie op zowel zaterdag- als zondagavond een bijna twee uur durende muzikale reis door hun indrukwekkende oeuvre. Deze reeks shows is een voorloper op het aankomende zesde album Birna. Ze betreden het podium zonder voorprogramma – een bewijs van hun eigen artistieke kracht en uniciteit.
Terwijl een deel van het publiek staand geniet, nemen anderen plaats in de comfortabele zitbanken, omgeven door een zorgvuldig aangeklede en natuurlijke setting, iets wat naadloos aansluit op de sfeer die Wardruna tracht te omarmen. De zevenkoppige band weet de zaal direct in haar greep te houden. Achter de musici projecteert een scherm betoverende beelden, zoals een witte raaf die het titelnummer Kvitravn inleidt. Selvik’s stem klinkt krachtig en helder, terwijl de uitstekende akoestiek in de zaal ervoor zorgt dat elk instrument kristalhelder tot zijn recht komt. Het publiek wordt meegevoerd in een fascinerend klanklandschap, waarin de percussiegedreven neo-folk samensmelt met bijzondere instrumenten zoals de jouhikko van Selvik en de fluiten van Eilif.
Een hoogtepunt uit het recente repertoire, het meeslepende Skugge, wordt enthousiast ontvangen. Wardruna schrijft unieke composities die vooral imponeren tijdens de meerstemmige zang van Einar en Lindy-Fay. Waar de eerste als een multi-instrumentaal opperhoofd aan zijn microfoon staat gekluisterd, dwaalt Lindy-Hay voortdurend choreografisch over het podium. Zelfs in de langgerekte, hypnotiserende passages blijft de aandacht van het publiek gevangen, mede door de schaduwrijke visuals die het verhaal van elk nummer versterken.
Een bijzonder moment vormt het optreden van Lyfjaberg, waarin de opstelling van de band en de visuals samenkomen in een krachtige presentatie. Wanneer Einar het podium alleen betreedt voor een akoestische uitvoering van Voluspá, raakt hij het publiek met niets meer dan zijn stem en instrument. De intimiteit van dit moment is haast magisch.
Wanneer de rest van de band terugkomt verschijnen er twee grote, bijna trombone-achtige instrumenten op het podium om de blaaspartijen van Tyr ten gehore te brengen. Dit visueel en auditief indrukwekkende moment benadrukt Wardruna’s vermogen om traditionele instrumenten op een eigentijdse wijze te presenteren. Zoals gezegd komt er een nieuwe plaat aan en tijdens het einde van dit optreden wordt ons de nieuwe single Himinndotter voorgedragen. Deze klinkt fris, vernieuwend en vooral veelbelovend. De reguliere set sluit af met Rotlaust Tre Fell en Fehu, beide afkomstig van het album Runaljod – Yggdrasil. Het applaus na elke compositie zwelt steeds verder aan, maar het publiek lijkt niet genoeg te kunnen krijgen van deze hypnotiserende ervaring.
Een snelle blik op de klok laat echter zien dat er nog een ruime twintig minuten aan speeltijd over is. Selvik spreekt het publiek voor het eerst toe en biedt een filosofische reflectie op het leven, muziek en de dood. Deze woorden vormen de inleiding tot Helvegen, een van de meest geliefde nummers in het repertoire van Wardruna. Het in Oud-Noors gezongen nummer brengt de zaal in vervoering en eindigt in een daverende staande ovatie.
Als tweede toegift krijgt het publiek nog een intieme solo-uitvoering van Snake Pit Poetry. Selvik, zichtbaar in zijn element, vertelt over Vikings en verweeft dit verhaal met een akoestische interpretatie. Met deze laatste krachtige en sfeervolle performance sluit Wardruna de avond af. Wardruna toont zich heer en meester in het neo-folk genre en weet als geen andere meeslependheid en dromerigheid over te brengen op alle toehoorders in deze uitverkochte zaal.
Foto’s: Color Is The Limit