Met een omschrijving als “black/death/punk ‘n’ roll” maak je mij wel nieuwsgierig. Als het dan ook nog eens uit Nederland komt, en het dus misschien gemakkelijker een keer live te bekijken is, dan moet het helemaal maar eens goed onder de loep.
Heathen Peace is in ieder geval geen beginnersbandje. Met bandleden uit Razorblade, Live By The Sword en God Dethroned heb je toch aardig stukje ervaring bij elkaar. Met zijn drieën maken ze ook een aardige bak lawaai, kun je wel zeggen. Wanneer de term punk in een omschrijving van de muziek wordt vermeld, zoals hier boven, denk ik in eerste instantie aan een stuk spontaniteit en energie die vrij komt in de muziek, maar ook kan een beetje een rammelkarakter omschreven worden. Dat laatste kan ontwapenend werken, maar de punk-component lijkt dit geval nergens gebruikt te zijn als dekmantel voor slordigheden of technische tekortkomingen van de muzikanten. Dit is een super strakke en solide, maar ook boeiende fundering van de ritmesectie van Freek (Bas) en Frank (drums). Het geheel wordt afgemaakt door razende riffs en knappe tussendoor-licks, terwijl er ook nog eens tegelijkertijd indrukwekkende, woest brullende en boosaardig grommende vocale bijdragen geleverd worden door gitarist/zanger Wouter; petje af!
Na het intro Preludium, schiet Civilisation Ends Here uit de startblokken. Onmiddellijk is het duidelijk dat deze mannen weten wat ze doen. Naast black, death en punk, meen ik ook iets van thrash invloeden te horen; ik lust dit wel. In het navolgende Allegiance is het knappe riff-werk al minstens net zo indrukwekkend, meer echt death/black metal met mooi geplaatst dubbele basdrum werk en een, naar mijn smaak, geweldige overgang iets over de helft, die me op één of andere manier aan een variant op werk van Zakk Wylde kan doen denken.
Ook mooi dat de band met nummers als deze, een stuk bombastische over-productie hebben weten te vermijden. Vooral slotstuk Saxon Wars zou hier snel aan ten prooi kunnen vallen, maar ook dit is misschien toch meer in de, voor punk kenmerkende, ongepolijste, relatief kale productionele benadering gebleven. Bij het supersnelle The Inevitable Fall is de productie ook zeker niet over de top; misschien zelfs ietwat onoverzichtelijk. Hier kan het totaalgeluid naast punk, ook dat bijna nostalgische tachtigerjaren underground thrash-metal sfeertje oproepen. Een indrukwekkende mix van stijlen die aangenaam verrassend gepresenteerd worden. De muziekjes zullen waarschijnlijk niet voor een heel breed publiek geschikt zijn, maar hopelijk kunnen ze hier wel optredens mee krijgen. Dit is iets wat ik ook wel eens live zou willen meemaken.