Revolution Calling is een jaarlijks terugkerend feestje voor de liefhebbers van hardcore punk en oi! in het Klokgebouw in Eindhoven. De editie van dit jaar is uitverkocht, wat zorgt voor bomvolle zalen. Gelukkig zijn de rijen bij de bar en het eten klein en staat niet iedereen in dezelfde zaal zodat er toch wat van doorloop is. Omdat er drie zalen zijn is er non-stop wel een bandje aan het spelen. Dat maakt het nogal een uitdaging alles te zien. We hebben echter onze best gedaan.
Zo zien we Swell met hun, zoals ze zelf zeggen groovy-ass hardcore. Wel een juiste benaming. Er zit verdomd veel groove in hun hardcore waardoor ze boven de massa uit weten te steken vandaag. Niet in de laatste plaats door hun nieuwe nummer True Deceivers.
Het is verdomd druk bij het Belgische Hetze. Drie dames en één drummende heer brengen een opgefokte set van power violence nummers. De energie is tomeloos en er wordt al snel opgeroepen tot een circle pit. Niet aan dovemans oren gericht! Mooi is de oproep vooral ook te doneren aan het afgebrande undergroundpodium het Stroomhuisje.
Prowl maakt danig indruk op ons. Net als Swell, die ons al opriep naar deze band te gaan kijken, zit er een flinke dosis groove in de hardcore ingebakken. De riffs zijn vaak lekker priemend en frontman Maxime heeft een bak energie en maakt met de psychopathische blik in zijn ogen genoeg los in de moshpit.
Hardsell komt oorspronkelijk uit Maastricht. Frontman Kristof Hermans verhuisde echter naar Austin, Texas en staat daarom met een verder Amerikaanse band vandaag op het podium. De streetpunk/oi is erg aanstekelijk. De agressie gaat mooi hand in hand met een melodieuzer en meezingbaar karakter. Nummers als Gonna Die Tonight, Wanna Fight en Don’t Live For You worden prima gesmaakt in de zaal en er wordt zeker gehoor gegeven aan Kristof’s verzoek aan the old farts om de valse tanden in te doen en de kunstledematen aan te schroeven en los te gaan.
We krijgen flarden mee van het energieke All For Nothing waar frontvrouw Cindy de longen uit lijf schreeuwt, het zware Franse Headbussa en het snoeiharde, wat metal klinkende, maar door slecht geluid geplaagde Integrity. Ook van CIV, waarbij de zang ons niet helemaal lekker in de oren klonk zien we maar een deel.
Natuurlijk checken we ook de set van organisator Martijn van den Heuvel en zijn No Turning Back. Hij weet ons te vertellen dat er vandaag maar liefst 49 nationaliteiten aanwezig zijn. Hoe tof is dat? Eindhoven is vandaag gewoon de hardcore hoofdstad van de wereld. Er is een continue stroom van stagedivers waardoor Martijn soms niet te zien is. Persoonlijke hoogtepunten: de vertolkingen van het PMA No Fear Or Pain en maatschappijkritische Sick Society.
Opvallend genoeg heeft Comeback Kid een soort voorprogramma geregeld. Jonge hardcore band Spaced mag eerst een paar nummers spelen. Frontvrouw Lexi barst van enthousiasme en stuitert het podium rond. Leuke nummers, prima podiumpresentatie. Een mooie verrassing waar we meer van gaan zien en horen.
De set van Comeback Kid is een wilde! Ook hier een stroom van stagedivers. Wat zitten die nummers toch ook lekker in elkaar. Compromisloze hardcore met net genoeg hooks om je aan vast te grijpen zodat je ook kunt meezingen met natuurlijk als hoogtepunt Somewhere, Somehow.
Het is een wonder, maar na al zijn hartaanvallen staat bijna onverstaanbare Schot Wattie met The Exploited weer op het podium. Onvervalste, old school punkrock. Hij is wat nostalgisch en draagt een nummer op aan zijn oude, Nederlandse drugsdealer. Het klinkt eigenlijk nog best redelijke en het moet gezegd worden dat Wattie best energiek is.
Agnostic Front, de belichaming van New York hardcore is gewoon een legend in the scene. Het is daarom niet verrassend dat de zaal bomvol staat. We bespeuren verschillende generaties tussen het publiek, vaders en moeders met hun kinderen. Tussen het stagediven zingen we mee met die knallers als Gotta Go, For My Family en Old New York. Kortom, geen favoriet wordt overgeslagen. Gitarist Vinnie Stigma maakt zijn weg tussen de fans en al snel volgt een circlepit om hem heen. Zoals altijd leveren deze mannen.
Afsluiter Biohazard zorgt voor nog meer nostalgie op het podium. Er zijn diverse referenties naar hun Dynamo optreden in de nineties. Daarnaast heeft frontman Evan Seinfeld het over dat optreden in de Melkweg in Amsterdam zoveel jaar geleden waar ze een kritische punkrocker’s hart wisten te winnen. Een punkrocker die we kennen als Onno Cromag, die later de populariteit van hardcore zou verspreiden in Nederland en altijd heeft gezegd dat de Verenigde Staten en Nederland broeders zijn. Ook de setlist leunt sterk op de jaren negentig, en daar klaagt niemand over. Het is wel wat jammer dat, door het late tijdstip, veel mensen halverwege de set moeten afhaken om de trein te halen. Beetje pijnlijk dan ook dat, als de band een foto wil maken met de zaal de helft al vertrokken is.
Met een QR-code te scannen in de zaal die de echte fans naar een speciale super early-bird ticketverkoop stuurt kunnen we er op rekenen dat we volgend jaar ook weer kunnen genieten van een dikke pak hardcore in Eindhoven.
Foto’s: Dian van den Heuvel