Bury Tomorrow is inmiddels een vaste gast in Nederland en dat al sinds hun oprichting in 2006. De Britse metalcoreband heeft in de afgelopen jaren gestaag aan populariteit gewonnen, met als hoogtepunt dit jaar een headline-optreden in de Vulture-tent op Jera on Air. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de groep nu aan de grootste headliner-tour van hun carrière bezig is. Na eerdere optredens in de Melkweg mogen ze deze keer aantreden in een uitverkochte Max. Opvallend is het vroege tijdschema: de deuren openen al om 17:30, waarna As Everything Unfolds om 18:00 het spits afbijt. Thornhill en Make Them Suffer verzorgen de overige supportacts vanavond.
Terug naar die eerstgenoemde band. Het huidige kwartet verloor eerder dit jaar plotseling drummer Jamie Gowers en treedt zodoende aan met een vervanger achter de kit. Enorm veel respect dat deze formatie onder leiding van vocaliste Charlie hier gewoon staat. Helaas verloopt het optreden niet zonder problemen. Het drumgeluid is prominent in de mix aanwezig, waardoor de andere instrumenten soms ondergesneeuwd raken. Bovendien laat de vervanger weinig ruimte voor creatieve fills, wat de dynamiek in het spel enigszins beperkt. Daarnaast resoneert het geluid niet lekker in de Melkweg, waardoor As Everything Unfolds niet zo lekker uit de verf komt. Het enthousiasme van de vier heren en frontvrouw maken veel goed. Zo maakt zangeres Charlie goed gebruik van de ruimte, terwijl toetsenist Jon voortdurend op en neer springt.
De post-hardcore is redelijk generiek, maar kent zo nu en dan een fijne riff. Vocaal zijn het vooral de schreeuwen en de mid-level cleans die goed uit de strot van Charlie komen, de hoge cleans zijn niet op de top van haar kunnen en heb ik beter mogen ervaren. Het titelnummer Ultraviolet is muzikaal het hoogtepunt, terwijl afsluiters Felt Like Home en On The Inside catchy hooks bevatten en fris om de hoek komen kijken. As Everything Unfolds krijgt wel een moshpit, maar het publiek weet niet helemaal mee te werken op dit vroege uur. Niet het volledige potentieel wordt deze avond benut, maar gezien de omstandigheden is dat niet vreemd. Charlie en kornuiten genieten vooral zelf en weten jaar na jaar een stapje hoger op de ladder te komen. (JW)
Na een korte pauze betreedt het Australische Thornhill het podium. Met een set van een half uur zetten zij een gevarieerde muzikale ervaring neer, waarbij progressieve structuren, groovende riffs en nu-metal baslijnen elkaar moeiteloos afwisselen. Thornhill creëert een gevarieerde setlist, die wisselt tussen de rechtlijnigheid van The Dark Pool en de dromerige klanken van het meest recente wapenfeit Heroine. Daarnaast maken de Australiërs ook allure met hun nieuwe singles. Zo bevat Nerv een uitmuntende solo, terwijl Viper Room weet te overtuigen met een denderende baspartij.
De publieksreactie bereikt een hoogtepunt tijdens nummers van hun debuutalbum. Hierin etaleert frontman Jacob een aantal klinische krijsen, maar zijn het vooral de bezwerende schone vocalen, die menig fan mee weet te slepen. Deze roepen enige associaties op met die van Deftones’ Chino Moreno. Dezelfde kracht en intentie, maar met een jeugdige uitstraling. De zanger draait en beweegt elegant over het podium en weet ook met weinig woorden te overtuigen. Het slotnummer Where We Go When We Die wordt luidkeels meegezongen en zet de zaal in beweging met een energieke wall of death. Thornhill weet te overtuigen met hun mengelmoes aan muziek en lijkt klaar voor een hogere positie op de bill. (JW)
Make Them Suffer start het optreden met Ghost of Me. De bass staat duidelijk veel te hard afgesteld en hoewel het past bij hun technische metalcore, worden de botten bijna uit onze ribbenkasten gedrild. Dat dit het optreden een bepaalde onverwoestbaarheid geeft, kun je in die zin wel stellen. Zowel zanger Sean en zangeres (en toetsenist) Alex zijn ondanks het geweld nog steeds heel goed verstaanbaar. De Australiërs spelen een strakke set, compleet met flikkerende ledlichten en Sean die het hele podium over springt. Het rauwe randje van Sean werkt goed in combinatie met de warme stem van Alex.
Alex, die de groep sinds februari dit jaar bijvalt, rukt op een gegeven moment haar keyboard, dat een keytar blijkt, los. Waar een toetsenist vaak een ietwat statische rol vervuld, die ze overigens vaak probeert te breken door even naar het publiek te lopen of tussendoor te headbangen en te dansen, helpt de keytar haar om ook even alle aandacht voor het publiek te hebben. Het nummer Epitaph is ongetwijfeld een crowdfavorite en wordt luidkeels meegezongen. Het is dan ook het meest melodieuze nummer van de set. Make Them Suffer sluit af met Doomswitch, waarin blijkt dat Alex ook harsh goed uit de voeten komt en een duet met Sean aangaat. Dan is het nu tijd voor mainact Bury Tomorrow. (NW)
Het blijkt dat de Britten van Bury Tomorrow meer tijd nodig hebben om het podium te verbouwen, voordat ze van wal kunnen steken. Er valt daardoor ineens een pauze van zo’n 40 minuten. Dat dit echt te lang is mag duidelijk zijn. Er had in die tijd nog wel een band kunnen spelen. Het publiek wordt er gelukkig niet al te vervelend van. Ze maken het goed door meteen krachtig in te zetten met Abandon Us.
Nummers als Villain Arc, What If I Burn, hun laatste single, en de klassieker Boltcutter komen in rap tempo langs. Bij Recovery? draagt de zanger het nummer op aan alle mensen die moeite hebben met hun anxiety. Al is dat in de zaal niet erg op te merken, gezien er een grote stroom crowdsurfers af en aan naar het podium zeilt. Zanger Daniel hitst zijn publiek op om te crowdsurfen, maar heeft verder niet veel interactie met de rondzwevende mensen zelf.
Het publiek aanzetten tot bewegen in de vorm van circle pits en een wall of death, lukt hem aardig. Het leidt tot een agressief, maar gezellig potje duwen en trekken, wat nog wel eens onderbroken wordt door alle tricky trapjes bij de Melkweg. Het hoekje waar wij staan valt op een gegeven moment als een groepje dominosteentjes om toen iemand diezelfde trapjes verkeerd in had geschat, tot enige hilariteit om ons heen.
Daniel en Kristan zijn beiden goed bij stem, de nummers zijn soms ietwat rommelig ingezet, maar worden uitstekend terug in handen genomen door de band. Het valt op dat die rommelige beginstukken zich herhalen tijdens de set. Daniel heeft de neiging om tussen de nummers door te spreken, en voor een groot deel is dat prima, maar hij heeft de neiging om ietwat prekerig te worden. Er werd bijvoorbeeld opgeroepen “to not separate the artist from the music”. Dat je jezelf daar moreel ietwat mee verheft, is dan wellicht het logische gevolg. Zijn oproep tot inclusiviteit en saamhorigheid zijn daarbij wel lovenswaardig.
Als begin van de encore werd Majesty gespeeld, een persoonlijke favoriet. Je zou het bijna hun ballad kunnen noemen. Met Choke wordt het optreden besloten. Bury Tomorrow is vurig, boos en krachtig, en dat blijven ze gok ik nog wel even. (NW)
Tekst: Nienke Witteveen & Jordy Weustenraad