De Nederlandse rockband Queen of Spades werkt er hard aan om wat bekender te worden. Met een interessant geluid en een enorme werklust typisch een band die ik beter wil leren kennen. Daarom sprak ik vocaliste Peggy en gitarist Emilio in het gezellige café van Popei Eindhoven.
Queen of Spades was van origine een coverband, met Peggy als enige overgebleven lid nu. Emilio sloot zich bij de band aan toen de band hun eigen muziek begon te schrijven en de studio in ging voor hun eerste album. Het tweetal is het er over eens dat zij, samenwerkend vanaf 2019 de harde kern zijn van de band. Sindsdien zijn er veel veranderingen geweest. Peggy snapt waarom, “Omdat we niet op dezelfde lijn zaten. Wij wilden meer en de anderen zien het als een hobby. Of ze kwamen erachter dat ze er niet zoveel tijd in wilden investeren. We hebben nu een nieuwe bassist, Bram. En een nieuwe drummer, Willemijn. Het is leuk dat er een vrouw bij ons is gekomen. Wij zijn op zoek naar een tweede gitarist. Maar daar hebben wij de tijd voor. We willen de tijd nemen om iemand goed te vinden. In plaats van iemand die goed genoeg is.’’
Peggy en Emilio zitten prima op één lijn over welke muziek ze willen maken. Oorspronkelijk begon de band als Isanity Five met covers van bands als AC/DC, The Pretty Reckless en Metallica. Af en toe gooien ze er nog een cover in zoals afsluiter Killing in the Name of. De reden om voor eigen werk, in plaats van covers te kiezen had alles te maken met de behoefte om een stukje creativiteit kwijt te kunnen legt Peggy uit. “Met eigen nummers kun je meer je ei kwijt. Een verhaal vertellen. Ik heb alle teksten geschreven en Emilio de solo’s. Het is een soort therapie zonder therapeut. Met muziek kun je je levensverhaal vertellen.’’
Emilio vult aan: “Met muziek kun je je gevoelens uiten. Je kunt verbinding maken met mensen. Mensen kampen met dezelfde problemen, wellicht in andere omstandigheden. Daar proberen we een klik mee te vinden en laten zien dat iedereen min of meer hetzelfde is.”
Het was wel zeker lastig om daarmee een begin te maken onderkent Peggy. “Waar begin je? Hoe pakken wij dit aan? Het was een lang proces vanwaar we nu zijn. En we beginnen nu pas. We hebben nu onze muziekstijl, imago en podiumpresentatie pas echt gevonden. Daar zijn we sinds corona mee bezig geweest. Toen kwam ons eerste album uit, maar dat konden we natuurlijk toen niet veel promoten. Sindsdien is ons geluid ook wel veranderd. Zeker nu Emilio het schrijven van de instrumentale stukken heeft overgenomen.”
De nummers beginnen meestal met een riff van Emilio die hij Peggy laat horen en daar input op geeft. Op basis van het gevoel dat de muziek geeft schrijft Peggy een gedichtnummer over. Soms eerst in het Nederlands, later in het Engels.
Op Emilio’s gitaarspel was Steve Vai een grote invloed als het gaat om leadgitaar. Daarnaast houdt hij erg van van metal en djent metal. Dat hoor je vooral terug in de nieuwe nummers, vertelt Emilio. “De nieuwe nummers zijn moderner. Ik haal inspiratie uit bands als Spiritbox en Periphery maar ook wel The Pretty Reckless en Metallica. Ik wil van oud en nieuw een combinatie maken. Ik probeer nog steeds de juiste weg te vinden. Soms is het geluid wat harder, soms is het zachter. Het verandert elke keer. Zo is het nieuwe nummer Broken Satellite. De delays en distortion die een Periphery gebruikt inspireert ook. Bij elk nieuw nummer hoor je een kleine verandering. Ik wil een verbinding maken met de oude liedjes. Die nummers spelen we ook nog steeds.”
Het schrijven van die nieuwe nummers is een soort reis waarbij de band tracht te verkennen waar de grenzen liggen, bijvoorbeeld van Peggy’s stem. De lagere stemming van Emilio’s gitaar geeft haar vocalen nu wat meer kracht.
Zoals gezegd zijn de nummers een manier om hun eigen verhaal te vertellen. Een goed voorbeeld daarvan is Time Will Tell van het eerste album, aldus Peggy. “Het gaat over een slechte relatie. Een slechte periode in mijn leven. Dat liedje is bijzonder. Veel mensen zeggen ook dat het heel anders klinkt dan de andere nummers.
De band repeteert nog ouderwets samen, elke twee weken. Voor er naar een studio wordt gegaan wordt er nog vaker gerepeteerd. “Je weet nooit wanneer je een show krijgt. Wij willen voorbereid zijn,” zegt Peggy.
Met het repeteren en alle tijd die gestopt wordt in promotie en boekingen voelt het bijna als tweede baan. Overigens, in het dagelijks leven is Peggy kleuterjuf en Emilio fysiotherapeut.
Het is altijd interessant te horen hoe muzikanten in de rock terecht zijn geraakt. Bij beide ging dat best natuurlijk. Emilio speelde eerst viool en via een vriend die gitaar speelde was hij in aanraking gekomen met bands als Metallica, AC/DC. Daarna wilde hij wat harders en agressievers. Uiteindelijk kocht hij een 7-snarige gitaar en the rest is history. Peggy hield altijd al van zingen. Ze begon te zingen in een coverband om een beetje uit de comfortzone te komen. Ze komt uit een gezin waar ze allemaal motor rijden en de klassieke rock luisterden. Door zes jaar zangles gehad en twee zangcoaches is ze de sterke zangeres geworden die ze nu is.
In de nabije toekomst wil de band graag op een leuk festival staan en als voorprogramma hebben gestaan van grotere bands in Nederland, België en Duitsland. Grappig genoeg hebben ze veel luisteraars uit Bandung, Indonesië. Dat blijkt omdat Broken Satellite terecht gekomen is op een playlist die uit een Indonesische soapserie voortkomt.
Gisteren kwam de nieuwe video clip én het nieuwe nummer van de band uit.
Foto’s: Theo Visser