Toen Dirk Krause en Robert Köhler elkaar toevallig troffen in een oefenruimte in december 2023 bleek al snel dat zij gemeenschappelijke interesses hadden in muziek. Een gedeelde visie van hoe muziek zou kunnen klinken. Ze stelden elkaar een ultimatum: zouden ze in drie maanden een EP met drie composities kunnen maken. Zou het niet lukken, geen probleem. Zou het wel lukken, zou het erg leuk zijn. Tien weken later hadden ze zes nieuwe composities samen geschreven en bleek de richting van de nieuwe band Castle Mountain Moon gevonden. Ze vroegen drummer Gerry Wassong en nog enige muzikanten om de nummers op te nemen. Halverwege juli van dit jaar kwam het album dan ook uit. En het is de moeite waard om zo aan het eind van het jaar goed te beluisteren. Het album bestaat uit zes verhalen met een extra intronummer.
Naar mijn idee ligt de gemeenschappelijke muzikale passie sterk in de symfonische rock van de jaren zeventig en tachtig. Perception is het instrumentale intro dat wat new-age elementen in zich heeft met sci-fi-ingrediënten en is licht psychedelisch getint. Het is de aanloop naar de tweede compositie Blue Sky Machine, want elementen hieruit kun je in Perception al vinden.
Blue Sky Machine is een compositie die aanspreekt door de eenvoud en vooral heldere klank die het in zich heeft. Het doet me qua zang een beetje denken aan Heaven 17. Verder ligt er een dikke laag symfonische saus overheen dat het geheel heel erg smakelijk maakt om naar te luisteren. Elephant is wat zwaarder van karakter maar heeft een gemoedelijke basis. De zang van Dirk krijgt een prominente rol waarbij het sterk ondersteund wordt door het drumwerk van Gerry. Langzaam vloeit het over in een vloeiende muzieklijn die ergens wat weg heeft van Pink Floyd. In acht minuten zet CMM geregeld de luisteraar weer op het verkeerde been want er wordt wat gevarieerd. Vanuit het basisgeluid wordt er rap gebruikt en zijn vergelijkingen met Flash And The Pan te trekken. Heerlijk hoe ze vanuit een basisgeluid de grenzen verkennen en hoe ze The Elephant In The Room een hoofdrol toe bedelen.
Fly is sterk symfonische van aard en ook hier valt niet te ontkennen dat David Gilmour een voorbeeld moet zijn voor het duo met een stuk Steely Dan in het kielzog. Een lekker luistercompositie waarin de keyboards van Robert Köhler het centrale punt zijn.
Met To The Moon zakt het tempo, maar dit is niet vervelend. Het sleept zich voort met een spanning die erom schreeuwt om te ontsnappen, maar eigenlijk niet echt de kans krijgt.
Het vijfde verhaal heet Who. Aan inspiratie geen gebrek met het gebruik van akoestische gitaar, warme zangmelodieën, lekkere ritmes en het gebruik van keyboards en kerkorgel. Voor liefhebbers van symfonische rock valt in Who genoeg te halen. Om daarna verder te gaan op een meer ingetogen symfonische tour. Suddenly is een prachtig stuk muziek. Dat komt mede door het Floydgitaargeluid en de nagenoeg parallelle melodie met Silence and I van The Alan Parsons Project. Is dit plagiaat of gewoon een uitstekend gevoel van sterke inspiratiedrift. Maakt niet uit, want het is prachtig om te beluisteren.
Castle Mountain Moon kwam zomaar op mijn pad en ik had al gauw in de gaten dat dit album de moeite was om te beluisteren. De sterk symfonische insteek bevalt me uitstekend en de zeven composities bevatten genoeg variatie en schoonheid om ervan te kunnen genieten.