Misschien ben je Brimstone al tegen gekomen bij een concert van The Night Flight Orchestra of in 2024 als voorprogramma van Suffocation. Dan weet je dat je een fikse portie rock voor je kiezen krijgt waarvan de oorsprong in de jaren tachtig en negentig uit de vorige eeuw ligt.
Eind november bracht deze Australische band het album Brimstone uit als vervolg op het debuut Raise A Glass. De band bestaat slechts uit twee personen, wel te verstaan Boris Billing die de zang en drumpartijen voor zijn rekening neemt en Peter Black die de baspartijen alsmede de gitaarpartijen invult.
De tien composities op dit album zijn allemaal doorspekt met inderdaad een fikse portie rock waarin de rockgeschiedenis geregeld naar voren komt. Het is rock met elementen uit de grunge en stonerrock. Soms refererend aan het geluid van Dio in bijvoorbeeld Cometh The Iceman. Soms gewoon kiehard rockend zoals in de favorieten When The Ship Goes Down, Boogeyman of Forever No More. Bij Boogeyman deed de zang me denken aan King Crimson, maar vergelijkingen in When The Ship Goes Down of later met Evil Understands komen herinneringen aan The Cult bij me naar boven.
Forever No More is sterk neergezet en goed opgebouwd. De band maakt gebruik van een herhalende tekst wat al snel vertrouwd aandoet, maar in de bijna zeven minuten is er genoeg tijd voor aardige tempowisselingen en een gitaarsolo. Boris laat zich trouwens niet onbetuigd met zijn drumwerk. In Evil Understands neemt hij geregeld de hoofdrol op zich. Verder laat hij van zich horen met een stuwende werking.
Dan zijn Boris en Peter aan elkaar gewaagd, want de riffs zijn een belangrijke factor in het spel van Brimstone. De riffs in Doctor Of Spin zijn doorslaggevend en enorm opzwepend, maar ook in What Have I Become zorgt het voor een sterke groove.
Het is niet alleen maar strakke Australische rock dat je van de band krijgt. Run From The Clouds heeft een akoestische basis en herinnert aan de (southern) rock uit de jaren negentig ten tijde van de grungeperiode. En in This Eternal Winter eindigt Brimstone met een leuke ballad.
Brimstone is een lekker album met onvervalste rock. Liefhebbers van de 20e eeuw rock kunnen met een gerust hart het album afspelen. Het geluid is consistent. Niet ingewikkeld, maar vol passie waarin het riffgeluid en de zangmelodieën voor de afwerking zorgen.