Dertig jaar geleden bracht het Amersfoortse Attila het derde full-length album uit, TV Babies. Het kwam uit via het label van Arthur Conley (ja, die Arthur Conley), maar die besloot destijds dat de demo goed genoeg was, tot ongenoegen van de band. Daarom hebben zanger/gitarist Herbie Vanderloo, bassist Arjan Michels en drummer Ton Holtewes voor de dertigste verjaardag van het album dit jaar een nieuwe versie opgenomen.
Het is in meer dan één opzicht vintage Attila. In al die decennia heeft Attila een rauw geluid gehad en dat is hier niet anders. Powermetal met punkenergie die bijvoorbeeld in Parricide wel doet denken aan Iron Maiden in de tijd met Paul Di’Anno. Dat zit ‘m niet alleen in de muziek. De stem van Vanderloo is altijd al een acquired taste geweest, maar je kunt ook van Vanderloo zeggen dat hij zijn teksten soms bijna uitspuugt, wat bijdraagt aan de punkenergie van het geheel. Dat Michels en Holtewes de bekende galop in het ritme uitstekend onder de knie hebben draagt menigmaal ook bij aan de energie.
Dat gezegd zijnde heeft Attila zich sowieso altijd dicht in de buurt van de NWOBHM (New Wave Of British Heavy Metal) bewogen en dat is hier niet anders, ook dertig jaar na dato. Michels en Holtewes leggen de bodem, terwijl Vanderloo daar buiten de solo’s voornamelijk met prettig hakkende akkoorden overheen gaat. Ook Michels en Holtewes krijgen de ruimte en maken daar op die momenten graag gebruik van. Attila is met geen mogelijkheid modern of subtiel te noemen. Ze slagen er echter wel in om afslagen in de songs (breaks, tempowisselingen, intermezzo’s) dermate strak te houden dat het nergens uit de bocht vliegt. Luister maar eens naar Pandora’s Box – dat uit de bocht vliegen was een reëel risico.
De tien tracks zijn voor deze rerecording aangevuld met War Within, een vlammende reactie op bijna dagelijkse beelden van gebombardeerde dorpen en steden met een fijne bluesy solo, en de instrumental Dance Of The Dragonfly. Een dansende libelle heeft nog nooit zoveel lawaai gemaakt, kan ik u melden. De heren grijpen het aan om alledrie nog eens te laten horen wat ze in huis hebben.
Attila is een bandje voor oude rockers die de jaren tachtig en negentig bewust hebben meegemaakt. Dat is ook helemaal niet erg. Nostalgie is een uitstekende geleider in de muziek, zeker in een tijd dat de heersende trends toch vooral prefab meuk laten horen. Wat ik bij deze release ook weer erg mooi vind om te zien is de liefde die er in de verpakking is gestoken. Een nieuwe cover, teksten, de bak met foto’s is leeggetrokken, kortom een complete en mooie verpakking. Het album is te krijgen bij No Dust Records en bij Velvet Amersfoort.
Op 10 januari is de releaseparty in Fluor Amersfoort. Dat is bovendien de laatste keer dat je de band live kunt aanschouwen. Als daarnaast dit album de laatste muzikale uiting is, hebben ze zich tot het laatste moment niet verloochend. Ik omschreef Attila eerder al eens als eigenwijs en eigenzinnig, en dat is nog steeds een compliment.
Alle tracks van TV Babies 3.0 op Bandcamp