John Coffey koestert een warme band met Tilburg. Zo speelde de band in 2016 een van hun laatste shows alvorens David Achter De Molen en de zijnen na een periode van zes jaar weer terugkeerden op het podium. De comeback werd ook gevierd in Tilburg. Niet in 013, maar in Cul De Sac werd de boel op stelten gezet. Nu, zo’n anderhalf jaar later waren de heren wederom in hun geliefde Tillywood te vinden en ditmaal was het de Next, de kleine zaal van 013 waar het allemaal moest gaan gebeuren.
Aan populariteit heeft John Coffey geen gebrek, voor deze show was geen kaartje meer te krijgen en een volgepakte zaal was dan ook op tijd aanwezig om voorprogramma State Power te aanschouwen en dat was niet voor niets. State Power had zich op de afgelopen editie van de Popronde al bewezen en elke kroeg waar de mannen uit Utrecht mochten spelen moesten daarna een aannemer bellen om de boel te herstellen. State Power brak overal de boel af en niet voor niets waren deze mannen dan ook de ideale opener voor John Coffey vanavond. De tomeloze energie die ze de zaal inpompten zorgde ervoor dat het publiek maar bleef moshen en er vol tegenaan ging. Een Wall of Death of een gigantische moshpit, het kon maar niet op. Dat was allemaal de verdienste van het sterke rauwe gitaarspel, de opgefokte liedjes en de oproep van de mannen om maar door te blijven gaan. State Power liet dan ook duidelijk horen één van die nieuwe beloftes te zijn waar rekening mee gehouden moet worden. Het publiek brulde mee op hun hardcore- en punksongs, waarbij een tekst zoals “State Power… Final… Hour” natuurlijk ook wel lekker makkelijk meezingen was, maar het was catchy, simpel en heerlijk. Deze band gaan we vast nog wel eens vaker zien in 2025!
Het publiek mocht even een half uurtje bijkomen van dit geweld, maar vanaf de eerste tonen van STEAM WALTZ, de opener van de show ging het direct weer helemaal los. John Coffey was begonnen en hoe! Moshpits all over the place, een stuiterende frontman op het podium en bandleden die er compleet voor gingen. Het publiek en de band voelden al meteen die connectie en dat zorgde ervoor dat tijdens Broke Neck, een publieksfavoriet er vol overtuiging werd meegebruld, de gebalde vuist de lucht in ging en de mensenmassa weer in beweging zou komen. Dit zou overigens voor ongeveer anderhalf uur zo blijven gaan, want net zoals het voorprogramma bleef John Coffey het publiek maar oppeppen met hun songs. Gezien de vele bandshirts in de zaal waren er veel fans aanwezig en vele brulden dan ook de nummers van weleer mee, maar John Coffey had ook wat nieuws te promoten. De band uit Utrecht wil wel een album afwisselen met de release van een EP en onlangs zag dan ook Punch The Clock, Smile And Wave het levenslicht, waarvan de band ook een aantal nummers speelde. Het publiek in de Next moest hier soms even aan wennen, maar ging er vervolgens volkomen mee aan de haal.
John Coffey durfde overigens ook te experimenten. Op het album FOUR was Naaste al een gewaagde track, maar in de live-uitvoering des te meer. De samenwerking met Broeder Dieleman was live ook om door een ringetje te halen en de liefhebbers die ook wel into spacerock/stonerrock waren werden rijkelijk geserveerd door John Coffey. Wel vroeg frontman David tijdens de show of men snelle of langzamere songs wilde horen en uiteraard was “sneller” het meest gehoorde antwoord. Stiekem was dat ook waar de band het beste mee uit de verf kwam en vooral de nummers van het album Bright Companions zprgde vppr een aanhoudend feest, waarbij er tijdens deze show ook nog werd opgeroepen om een Wall Of Death. Uiteraard ging het publiek daarin mee en werd de mensenmenigte uiteen gedreven en op commando van David stuiterde alle fans vrolijk tegen elkaar. Het publiek was uitzinnig en ook waagde menigeen zich aan een stagedive, waarbij niet iedereen even succesvol terechtkwam, maar uiteraard werd iedereen geholpen, hetzij om ver te komen met crowdsurfen, hetzij met van de grond geraapt te worden. Het moet dan ook een mooi schouwspel geweest zijn om vanaf het podium je publiek zo uit zijn dak te zien gaan. John Coffey gaf alles en kondigde aan dat dit de laatste show was van 2024 en eigenlijk geen zin te hebben in twee weken niet spelen.
Bands zoals John Coffey zijn ook gemaakt voor het podium, de heren verkeerden in bloedvorm en hadden er enorm veel plezier in. Om de feestvreugde te verhogen kwam zelf tijdens Romans voorprogramma State Power met Romeinse helmen het podium op. Een ludiek momentje wat voor nog meer glimlachjes zorgde. De feestvreugde werd alleen maar groter toen de band ook nog eens Guerrilla Radio van Rage Against The Machine speelde. De Next ging wederom voor de pijl, het bleef dan ook feest tot aan het einde, want na Heart Of A Traitor was het gedaan met de pret en mocht iedereen even aan het infuus… of zong mee op Kleine Jongen van André Hazes wat door de speakers galmde… of was dat o m de zaal sneller leeg te krijgen….