Dat we in Nederland wel goed zitten qua black metal is natuurlijk al lang bekend. Vooral de post-black en traditionele black metal groeien gestaag door. Echter hebben we ook entiteiten die zich meer op het depressieve spectrum van het genre richten. Argwaan is daar het perfecte voorbeeld van. Met In A Surge Of Anguish debuteerde het duo Smaad & Stilte en nu zijn ze al toe aan hun derde langspeler. Daar waar voorganger Lief Kind, Wrede Wereld uitgesponnen composities bevatte en meer dan een uur aan muziek op de klok had, is deze nieuwe langspeler Violable het tegenovergestelde. Zo krijgen we hier zeven composities en slechts een half uur aan nieuw auditief genot voorgeschoteld.
Vanaf de eerste klanken van het titelnummer wordt de luisteraar de verdoemenis ingetrokken. Argwaan vangt aan met een onheilspellende riff, die wordt begeleidt met lage en hoge krijsen. Toch omarmt Argwaan niet de rechtlijnigheid die normaliter typerend is voor dit genre en wisselt stevige partijen af met dromerige, meeslepende passages. Echter zijn het vooral de riffs en drums die de boventoon voeren in dit narratief, waardoor de zang af en toe als klanktoevoeging dient in plaats van een tekstuele onderbouwing.
Deze Nederlanders flirten, ondanks de duistere sfeer, veelvuldig met melodische secties, waardoor de nummers een boeiende wending hebben en zelfs vrolijk voor de dag kunnen komen. Ten minste, als de pijnlijke keelklanken van dit duo achterwege gelaten worden, want deze raken de toehoorder in de ziel, zoals goed hoorbaar op With Love And Self-Hatred.
Op Dartel De Duisternis In gooit Argwaan het over een andere boeg en brengt een post-rock compositie ten tonele, terwijl de vocale uitbarstingen nog steeds dezelfde lading hebben. Er wordt zelfs getracht een variatie van schone zang toe te voegen. Dit roept lichte associaties op met een band als Winter Willow of Psychonaut 4. Laat ik dat nou net geweldige bands vinden, waardoor dit ook mijn hoogtepunt van de plaat is.
The Undyed kent een death metal riff, terwijl het intermezzo Uit Het Dorre Hout Gesneden de luisteraar tot rust bedaart met zijn melancholische klanken. Echter is dit van korte duur, want al gauw wordt de grimmige muur weer opgeworpen. De emotionele afsluiter GemEinsam zorgt voor een zwaarmoedig einde, waarbij de zang vanuit de diepste wonden van het menselijk bestaan komen, terwijl de slepende riffs repetitief door blijven snijden. Een perfect einde van deze zware lees.
Argwaan bewijst ook met deze nieuwe langspeler een boeiend geheel neer te kunnen zetten, waarbij de luisteraar vol overgave wordt meegezogen naar het niets. Voor fans van weemoedsklanken en emotionele expressie is dit Violable een album voor de jaarlijst, zo ook voor mij.