Op Roadburn 2024 stelde DOOL het nieuwe album The Shape Of Fluidity aan het publiek voor en veroverde meteen heel wat harten. Tijdens het wachten in de Next, de plek waar DOOL vanavond hun laatste optreden van de huidige clubtour zou gaan geven werden nog heel wat herinneringen opgehaald, kennelijk was het een hele goede show. DOOL mocht dan ook het jaar komen afsluiten op de plek waar het eerder dit jaar allemaal begon!
Om alvast in de stemming te komen voor DOOL was de hulp van SØWT ingeschakeld. De gruizige noiserockers uit Eindhoven draaiden er niet omheen en dompelden de kleine zaal in Tilburg onder met hun duistere klanken. De versterkers mochten vol open, drummer Martijn sloeg er hard op los en andere bandleden, waaronder leadzangeres Danielle lieten zich vocaal en instrumentaal horen. De muziek was genadeloos hard en meeslepend, er was geen ontsnappen aan de grillen van deze band. Even leek Danielle zo’n lieflijk meisje op het podium, maar zodra ze haar gouden keeltje aan het publiek openbaarde werd deze mening even bijgesteld. Bulderend, schreeuwend en tierend klonken de teksten van de nummers van het geprezen album Kids Hurting Kids. De Next in Tilburg was even terug in de tijd van de jaren ’90, de tijd waarin deze rauwe sound enorm populair was en anno 2024 nog steeds een invloed is voor veel artiesten. SØWT liet vanavond geen moment onbenut en haalde werkelijk alles uit dat half uurtje speeltijd, zo werden de praatjes tot een minimum beperkt en liet men veel liever de muziek het werk doen. Ook als Danielle even niet hoefde te zingen deed dit geen afbreuk aan de show, haar collega’s op het podium wisten deze rol ook prima te vervullen. SØWT zorgde voor een ideale opwarmer voor de hoofdact uit Rotterdam.
Iets na negenen was het vervolgens tijd voor DOOL en terwijl de bandleden het podium betraden barstte het gejuich al los, een uitgelaten Next was er klaar voor en toen ook Raven van Dorst ten tonele kwam kon de show echt gaan beginnen. Vanaf de allereerste seconde van opener Venus In Flames was het raak in Tilburg. DOOL was on fire, het vele spelen tijdens de recente tour had er kennelijk voor gezorgd dat werkelijk elke noot goed was ingestudeerd en er perfect uitkwam. Raven stond dan ook met een grote glimlach op het podium, maakte op momenten een klein dansje en herpakte zich op tijd op de gitaar om de boel weer op zijn kop te zetten. De kracht van DOOL was dan ook het enorm strakke samenspel, de gitaren leken elkaar perfect aan te voelen, maar ook de muzikanten schudden tezamen met hun haardossen. DOOl was dan ook op geen foutje te betrappen en dat zorgde voor een uitgelaten menigte. Net zoals het voorprogramma draaide het bij DOOL ook echt om de muziek en al snel werd, zonder onnodig oponthoud, een tweede nummer ingestart. Zoals te verwachten stonden er vandaag veel nummers van het album The Shape Of Fluidity op het menu, maar het was wel een andere setlist dan tijdens Roadburn toen de band het gehele album in chronologische volgorde afwerkte.
Aan alles leek gedacht bij de show in de Next, zo was er een mooi lichtplan in elkaar gezet wat de sfeer alleen maar verhoogde. Soms werd het podium wat donkerder gehouden zodat we slechts de contouren van de bandleden konden waarnemen, waardoor we nog meer in de muziek gezogen werden, meegenomen op de trip van DOOL. Op andere momenten was er volop licht en werd het publiek in de schijnwerpers gezet door lampen die allerlei bewegingen maakten. Soms wordt dan ook een lichtplan onderschat bij optredens, maar deze werkte absoluut sfeer verhogend. Na een aantal tracks was het ook tijd om nummers van de eerder verschenen albums Summerland en Here Now, There Then. Een vrolijke Raven van Dorst was dan ook erg tevreden over de show en kondigde aan dat er niet alleen nieuw werk gespeeld zou worden en aangezien de band volgend jaar alweer tien jaar zou bestaan de volgende track The Alpha eigenlijk alweer een classic genoemd zou mogen worden.
Of DOOL nou eigenlijk oude of nieuwe nummers speelde, de band kon niet op een fout worden betrapt. De vorm waarmee de Rotterdamse formatie begon bleek de gehele show niet af te zwakken. De bandleden van DOOL hebben simpelweg al jaren ervaring opgebouwd bij bands waaronder The Devil’s Blood, GOLD en Raven’s oude band Ella Bandita. Aandachtig werd er dan ook genoten van de show, de Dutch disease had kennelijk geen ticket weten te bemachtigen voor deze uitverkochte show. Enkel en alleen als een praatje wat te lang duurde liet men, naast het juichen, van zich horen. Zo liep een praatje van Raven over het nummer House Of A Thousand Dreams compleet vast. Raven wist even niet meer waar de track nu echt over ging, maar herstelde zich. Over hoe het moest zijn om als opgroeiend kind in deze huidige maatschappij te moeten leven, maar ook vooral over vrijheid. Misschien was dan ook Raven niet de grootste verteller en was het vooral de muziek die het ‘m deed, wat was House Of A Thousand Dreams een geweldige track, misschien wel het hoogtepunt van de avond.
De reguliere set werd afgesloten met rockepos Hermagorgon, waarin Raven de strijd met de tweeslachtigheid aan de kaak stelde, een thema wat wel meer verpakt op The Shape Of Fluidity aan bod kwam. Daarna weigerde band DOOL om het podium te verlaten. Dat kinderachtige circus weigerde Raven aan mee te werken. Wie even wou juichen en schreeuwen om meer kreeg meteen de kans, maar het podium aflopen en terugkeren was niet aan DOOL besteed. Veel liever liet de band nog twee nummers horen, waaronder een sublieme coverversie van Killing Joke’s Love Like Blood. Eigenlijk had deze band geen cover meer nodig om te boeien, maar vol overgave werd het nummer gespeeld en door het publiek meegezongen. Het vat was vervolgens nog niet leeg, een schitterend Oweyenagat was voor het laatst bewaard, de gitaren mochten nog eenmaal open, maar niet voordat een vetrekkende roadie werd bedankt voor jarenlange trouwe dienst en ook de rest van de crew werd bedankt voor hun verrichtingen het afgelopen jaar. De cirkel was rond, het avontuur begon in april in Tilburg en eindigde vandaag ook in de Brabantse stad. Avonden zoals deze zouden nog veel langer mogen duren, maar daarvoor zullen we toch echt weer even moeten wachten en hopelijk mogen we DOOL in 2025 weer vaak op een podium zien!
Archieffoto DOOl door Dave van Hout – Rockportaal.nl