Voodoo Circle had een uitstekend album dat zijn oorsprong nog heeft liggen in het jaar 2024. Ook Septaria kwam met een uitstekend album op de proppen in het vorige jaar. Een album dat wel wat aandacht verdient.
Septaria is een jonge band dat het zuiden van Frankrijk als thuishonk heeft. De ‘sound’ die deze vier jonge honden neerzetten is niet heel gemakkelijk te plaatsen in een bepaald (sub)genre. De muziek is een mix van post-metal en progressieve metal, maar ook dan heb je de pure intentie van de muziek nog niet gevangen. In ruim een uur laat de band je alle hoeken van de metalkamer zien in de stevigere stukken die allemaal weer doorspekt zijn met gefluister en dromen. Daarmee doen ze wellicht eer aan de oorsprong van de naam Septaria dat benoemd wordt als een knolvormige samenklitting in kalkhoudende modder met een zachte binnenkant. Of als een onderdeel van de Septaria, het geslacht van weekdieren.
De intensiteit is continu voelbaar. Vanaf de opener Moment Présent is het raak. De samenzang van gitarist/zanger Hugo Thevenot en gitarist/zanger Maxime Ayasse is indrukwekkend. De compositie is niet 1-2-3 te doorgronden, maar dat geldt eigenlijk voor het gehele album. Centaure is een mooie voortzetting. Het intro is enorm intrigerend en de band gaat compleet los met een sterk riffgeluid, strak drumwerk en een aanstekelijke gitaarmelodie. Het heeft de intensiteit die je bij Orbit Culture ook tegenkomt. Vanuit die enorme opwaartse metalvibe wordt je na twee minuten terug geslingerd in een meer shoe-gazeachtig stuk muziek totdat de rem er weer af gaat. De band speelt met je psyche of een uiterst subtiele manie en met een hypnoriff in de laatste twee minuten laat Septaria je nog even na trillen.
De band weet geen ophouden en zet de ‘aanval’ verder in met Psyché. In een serene atmosfeer bouwen ze spanning op en het geheel krijgt een versnelling door het gitaarspel. Invloeden van Gojira komen sterk om de hoek kijken. Dat psychedelische muzikale spel zet zich voort in Abyss dat de pieken en dalen in je emotionele spectrum verkent en kietelt. Het is een instrumentaal stuk dat als vanzelf overloopt in Sagittarius. Een compositie dat wederom vanuit een oorstrelend perspectief de combinatie met Gojirakracht in een fraai evenwicht weet te pakken. Hoewel de composities afzonderlijk worden aangeboden zijn deze twee composities samen met Astar en Persephone als één geheel te beluisteren, te ervaren.
Being is daarna met ruim tien minuten de langste compositie en alle elementen die voorbij zijn gekomen en die zo enorm aanspreken zijn in deze ene compositie gegoten als een perfect chocolade-ei in de mal. Sepataria heeft een soort tribalgehalte toegevoegd aan het imposante drumwerk van Hugo Leydet terwijl de krachtig zang het geheel verder siert.
Rifftechnisch raakt Septaria in Nocturne misschien wel de toppen van de metalscene. En ik zat wel op een verrassing te wachten en die krijg je dan weer in Embers. Septaria weet de aandacht te prikkelen met deze meer toegankelijke compositie waarin de gitaarmelodie een belangrijke rol speelt en het einde van Embers toewerkt naar een karakter dat meer naar shoe-gaze of melancholische newwave toewerkt. Het vervolgt zich organish in Skys Words. De kracht is meer naar de achtergrond verdreven en wat overblijft is pure dromerige emotie. Er wordt gespeeld met je neuronen die niet meer weten waar ze zich bevinden. Je mag daarna tot rust komen in Psithurism. Een moment van reflectie, van innerpeace en van het onbedwingbare verlangen om het gehele album nogmaals te beleven.
Astar is een uitermate professioneel en krachtig debuutalbum van deze vier getalenteerde Franse muzikanten die zich muzikaal begeven tussen Orbit Culture en Gojira waarbij ze melancholie in een shoegazejasje erover nonchalant dragen.