Misha Chylkova is een Tsjechische die in Londen opgegroeid is en nog steeds van daaruit werkt aan haar muziek. Haar nieuwe album heeft Dancing The Same Dance en is een grabbelton vol donkere poprock, duistere anti-folk en zachte synthklanken.
Chylkova heeft voor het album, dat eind vorig jaar uitgebracht werd, een team rond zich verzameld met onder meer Ian Button van Death in Vegas en producer Jon Clayton (The Monochrome Set).
De invloeden voor dit album komen volgens de promo van Low, Angel Olson, Black Heart Procession en Suicide, maar dat hoor ik er niet allemaal in terug. Misschien helpen referenties als Polly Panic, This Mortal Coil en Le Butcherettes je in de juiste richting. Of nog: een gothic versie van Enya (op The Loop). De stemkleur van Misha klinkt wat als warm brons. Denk – met de manier van zingen en de onderwerpen erbij – aan Anne-Sophie van High Hi (op Love. Or en op Dead Plants) of aan Carol van Bettie Serveert (op Sparrows en op Dead Plants).
Inhoudelijk is Dancing The Same Dance een heus conceptalbum en het is dat concept dat dit album volledig draagt, meer nog dan de muziek (die ook bijzonder goed is). Het concept omvat de verschillende fases van de liefde: van obsessieve verliefdheid waarbij al je zintuigen op scherp staan naar de eerste twijfel, het voortschrijdende verlies van vertrouwen, met destructieve gedachten en zo verder naar verraad, pijnlijk liefdesverdriet en ontkenning, om dan onontkoombaar van vooraf aan te herbeginnen met een nieuwe verliefdheid, als in een loop. Het concept en de lyrics zijn deels autobiografisch en deels verwerkt tot abstracte analyse. Het is geen zeemzoete romantiek of allesverpulverende jaloezie, maar er hangt wel telkens een donkere schaduw over de teksten, ook of vooral als alles wat abstracter geformuleerd wordt.
Muzikaal worden die afzonderlijke emoties mooi vertaald en het herbeginnen op het einde klinkt gelijkaardig als de start van het album. Er zit niet veel lijn in de muziek als geheel. De ritmes zijn de beste indicator voor het vertalen van de gevoelens, maar vaak blijven die ritmes verrassend traag. Bij verliefdheid en verraad verwacht ik eerder een pompend ritme dan de ’trage’ anti-folk die hier gebracht wordt. Misha kleurt daarmee buiten het verwachtingspatroon van de stereotypen en dat is altijd een goed begin.
Dancing The Same Dance klinkt wat somber, maar tegelijk reikt Misha je als luisteraar heel wat ‘handvaten’ aan door je het gevoel te geven dat je niet de enige bent die worstelt met het in de loop zitten van de ene verliefdheid naar een volgende en door duidelijk te maken dat de hele cyclus zowel te verklaren valt als niet te ontlopen is.
Loutering en hoop in een vinyltje. Mijn hart bloedde het hardst bij Dead Plants en Doing It All Wrong.