Nog steeds vraag me elke keer af als ik Mikael Stanne’s gezicht voorbij zie komen op socials, wanneer de beste man ooit slaapt. Als frontman van Dark Tranquility, Grand Cadaver, Cemetery Skyline én The Halo Effect, lijkt hij oneindige energie en inspiratie te hebben. En maar grijnzen op het podium.
Begin vorig jaar kwam the Halo Effect in ons landje langs op de Headbangers Parade, waar ik ze voor het eerst zag en verliefd werd op hun nostalgische melodeath sound. Nu zijn ze terug in het Patronaat als headliner, met hun nieuwe album March of the Unheard en gebacked door special guest PAIN en Bloodred Hourglass.
Bloodred Hourglass
De zeskoppige band Bloodred Hourglass (BRHG) uit Finland werd in 2005 opgericht en heeft inmiddels zes studioalbums uitgebracht. Net als de headliner van vanavond hebben ze hun oorsprong in melodeath maar bewegen nu naar een meer moderne sound, met invloeden van metalcore en introduceren nu ook clean vocals in hun repertoire.
BRHG is opgericht door zanger Jaredi Koukonen en drummer Jarko Hyvönen en worden bijgestaan door bassist Jose Moilanen en gitaristen Joni Lahdenkauppi en Lauri & Eero Silvonen. Net zoals hun landgenoten van Nightwish begonnen ze hun carrière bij platenlabel Spinefarm Records, momenteel zijn ze aangesloten bij Out of Line Music.
De set begint met The Sun Still in Me, gevolgd door In Lieu of Flowers. Hier is de melodeath invloed overduidelijk. Waar de band op de plaat iets vlakker klinkt, zijn ze live een genot om naar te kijken en te luisteren. Strak gitaarwerk en goed vertegenwoordigde, maar niet overmeesterende drums maken de show dusdanig goed dat ik me afvraag waarom ze enkel een voorprogramma spot innemen. Het lichtwerk is ook indrukwekkend, door de verschillende stralen lijkt het af en toe alsof er een soort water effect over het podium heen rippelt.
De zang van Jaredi doet wat denken aan die andere melodeath grootheid, Anders Friden (In Flames). Ook zijn gebaren, de manier waarop hij zich kleedt en de fluisterzang tussendoor doen me aan het (latere) werk van Anders denken. Natuurlijk komen Drag Me The Rain, Veritas en Nightmares Are Dreams Too langs. Besloten wordt met Where Sinners Crawl.
Verrassend als in de laatste nummers inderdaad de metalcore invloeden beginnen door te druppelen, wat BRHG meteen een originele invalshoek geeft. Die subtiele metalcore pet past Jaredi goed. Zeker een aanrader, deze heren. Jammer dat het na deze paar nummers alweer voorbij is. Dit smaakt naar meer.
PAIN
Stanne is niet de enige die zijn creativiteit graag in nevenprojecten giet. Zijn landgenoot Peter Tägtgren, beter bekend als frontman van Hypocrisy, tekende in 1996 bij Nuclear Blast en bracht het self titled debut album PAIN datzelfde jaar nog uit. PAIN is een combinatie van industrial rock en dark metal, met een snufje gothic. Tägtgren schrijft en speelt alle muziek zelf, maar wordt live natuurlijk bijgestaan door een trouwe tour band, waar zijn zoon (!) Sebastian de drums verzorgd. Daarnaast hebben we Jonathan Olsson op de bass en Sebastian Svalland op gitaar.
Dat hij niet stil zit, bewijst een discografie van zo’n tien albums, met het vorig jaar uitgekomen I Am aan de top van de lijst. Ook heeft hij remixes gemaakt met o.a. Zardonic (FiXT) wat als een logische keuze voelt in zijn sound.
PAIN begint de avond met It’s Only Them en Don’t Wake The Dead. Het is duidelijk dat Peter en zijn kameraden zichzelf niet al te serieus nemen. Ze komen op met een soort corpse paint waardoor Peter iets wegheeft van een White Walker uit Game of Thrones. De heren spelen super strak en genieten overduidelijk, net als het publiek. Halverwege de set verdwijnen ze even van het podium, om in een geheel andere outfit terug te komen voor Zombie Slam.
Dit gebeurt nog een aantal keer in de set, bij Same Old Song staan ze in sober zwarte shirts en bij Party in my Head komen ze op in maffe outfits om vervolgens beachballen door de zaal te meppen. Ineens hebben we een party energie van Electric Callboy formaat en de zaal geniet met volle teugen. Peter is duidelijk een doorgewinterde entertainer en de band laat nergens energie liggen, behalve misschien de momenten waarin omgekleed wordt.
Er wordt al een aantal keer gesmeekt vanuit het publiek om Shut Your Mouth te spelen, maar de band besluit wijselijk, the best for last te bewaren. Met deze laatste knaller en nog een kekke drumsolo van Sebastian, verlaten ze het podium. Wat een feestje.
The Halo Effect
De meeste mensen denken aan Dark Tranquility als ze de naam Mikael Stanne horen. En een aantal herinneren zich misschien nog dat hij ooit in het eerste In Flames album Lunar Strain zong.
The Halo Effect is in de pandemie opgericht (terug te horen in het nummer A Truth Worth Lying For) door ouwe rotten Niclas Engelin en Mikael Stanne, de toch wel legendarisch te noemen gitarist Jesper Strömblad, Peter Iwers en Daniel Svensson. Live wordt de band bijgestaan door drummer Anton Roos (die begin vorig jaar doorspeelde nadat hij een gitaarkist op zijn teen kreeg) en Patrik Jensen op gitaar, gezien Jesper worstelt met verslavingen en touren voor hem niet bijdraagt aan zijn mentale gezondheid.
Doel van het project was om terug te gaan naar de Gothenburg sound van weleer. Voor liefhebbers, er staat een docu op YouTube waarin de heren haarfijn uitleggen hoe de band ontstaan is. Bands as o.a. At The Gates, In Flames en Dark Tranquility worden onder de ‘Gothenburg sound‘ geschaard. Geclassificeerd als melodic death metal (melodeath) staat het bol van strak gitaarwerk, veel solo’s en gitaarmelodieën, snoeiharde drums en natuurlijk diep grommende grunts.
De Zweden trappen zoals verwacht af met The Curse of Silence, wat bij ons al een weddenschap was in de auto. Immers een perfecte intro song voor een concert. Ze volgen deze op met March of the Unheard, die net een knap maandje uit is. Waar de heren uitmuntend spelen en Stanne zijn vrolijke, dankbare zelf is, moet ik toch eerlijk bekennen dat de show wat makker voelt na de explosieve party energie van PAIN.
The Halo Effect heeft effectief twee albums uitgebracht en daar wordt afwisselend van gespeeld. Detonate en Cruel Perception van het nieuwe album en ‘klassiekers’ als The Needless End, Gateways, Last of our Kind en de title track, Days of The Lost. Ook zij bewaren hun knaller Shadowminds als encore. Helaas kwam The Defiant One in deze set niet langs, die had ik ook graag willen horen.
De show is strak, zit goed in elkaar, maar voelt toch een beetje als routine. Stanne is altijd dankbaar en gelukkig op het podium, maar toch lijkt het optreden iets te missen. De nummers zitten ijzersterk in elkaar, met goede opbouwen en mooie rifjes. Het doet soms alleen net iets te gelikt aan. Deze mannen hebben zoveel ervaring dat je merkt dat ze alles gepolished hebben tot het alleen nog maar glimt. En dan ontbreekt misschien net het rauwe randje wat metal vaak zo goed doet.
Ondanks dat, een super strakke show met een geweldige line up.