Mad Parish uit Montreal komt met een heus concept album en voegt om het helemaal compleet te maken ook nog een comic toe. De combinatie van strips en stevigere muziekjes is voor velen zoals ondergetekende toch wel iets dat net even iets meer aandacht trekt. Nadere bestudering van beide kan gelukkig ook weer tot blijdschap stemmen.
Ergens tussen de melodieuze progrock a la Asia tot Rush, en de pittiger NWOBHM van iets in de richting van Praying Mantis; zo komt de muziek van The Dust Of Forever op me over. Ook kunnen namen als BOC, Boston of Iron Maiden soms opduiken. Mad Parish schijnt trouwens tot de NWOTHM stroming te behoren; oftewel de New Wave Of Traditional Heavy Metal. Bijzonder pakkende, mooie stukken met harmonische melodielijnen, maar absoluut niet plat geproduceerd; niet alle randjes zijn bijgeschaafd, gelukkig. Zo nu en dan is wel, vooral bij de kortere tussenstukken met een hoofdrol voor keyboard, het geluid een beetje dun en kan het ietwat aan de goedkope kant klinken. De composities zijn overigens absoluut van topniveau, evenals de passende en melodieuze (vaak hoge) vocalen en ook de gitaren moet ik echt even benoemen. De toch ook wel technische invulling van de ritmesectie is misschien niet zo overduidelijk als bijvoorbeeld eerder genoemde Rush, maar ook dit is gewoon dik in orde. Met zoveel keyboard ter beschikking had ik bij voorbaat wel een heel ander tafereel voor ogen bij de titel Transmission # 2 Will Of God, maar geen (kerk)orgel of gospel; een heerlijk jazz-freaky Fripp-achtig werkstukje krijgen we te horen. Dit album zit goed in elkaar en bevat ook nog wat verrassinkjes.
Dan de comic; die is dan jammer genoeg in mijn geval ook digitaal, maar kan op de pc ook bekeken en gelezen worden natuurlijk. Eigenlijk wel jammer dat de band met muziekjes die hun basis toch echt in de zeventiger en tachtigerjaren heeft, niet een comic stijl uit de Bronze Age heeft aangemeten. Misschien had zelfs een Pre-Code stijltje voor het betreffende verhaal ook nog wel passend geweest. Maar er is dus voor een vrij basic modernere, tekenfilm-achtige benadering gekozen. Deze stijl op zich zal door sommigen als bijna ietwat kinderlijk kunnen worden ervaren.
Vele rock bands hebben hun eigen comic; Kiss natuurlijk, maar ook van Mötley Crüe, Motörhead, The Hellacopters en nog een handjevol staan er bij mij in de kast. Soms brengen bands een album uit, waarbij de comic als bonus toegevoegd zit, zoals bijvoorbeeld Alice Cooper (Last Temptation) of “ons eigen” (zwaar ondergewaardeerde!) The Flea-Pit.
Voor de comic van Mad Parish moet ik zeggen dat ook met dit boekwerkje zeker een ruim voldoende is gescoord; het verhaal, een fantasievolle epos met een onderhoudende mix van sci-fi en religieuze ingrediënten, is bijzonder leuk gevonden, en de tekeningen zijn misschien weliswaar ietwat “gemakzuchtig” modern, maar toch van dusdanige kwaliteit, dat het echt de moeite waard maakt om echt eens voor te gaan zitten.