Kim Wilde is een icoon van de pop, rock en synthwave. De Britse bracht haar eerste album uit in 1981 en ze lokt nog steeds volle zalen. Het publiek komt dan misschien vooral voor de oude hits, maar La Wilde blijft nieuw werk uitbrengen. Haar vorige studio-album was Here Come The Aliens uit 2018 en dus mocht er weer een nieuwe release uitkomen. Dat is Closer, een fijn album uit het snijpunt van pop en rock.
Dat er op de recente albums van Kim Wilde nog wereldhits als Cambodia of Kids In America zullen staan, mag je zelfs als fan niet echt verwachten. Daarvoor is de wereld in het algemeen en de wereld van de muziek te hard veranderd. Wilde probeert ook niet echt de jongste trends achterna te hollen door bijvoorbeeld hippe producers aan te trekken. De meeste nummers van Closer hadden met een paar kleine ingreepjes ook op één van haar albums in de jaren ’80 kunnen staan. Het artwork en de albumtitel bouwen mooi voort op het album Close uit 1988. Leuk voor wie haar volledige oeuvre in huis heeft. Op dat album uit 1988 stonden onder meer You Came, Never Trust A Stranger en Four Letter Word, nummers die nog regelmatig opduiken in haar live-set. Het nieuwe album wil een soort van antwoord of update zijn op de voorganger, zoals bijvoorbeeld het recentste album van Fisher-Z een sterke verwijzing was naar een veel ouder album.
Closer opent met Midnight Train, ook een single uit het album, en dat is geen cover van het iconische Ozzy Osbourne-nummer. Wel is het een vlot rockende track met hints van de Wilde-sound uit de jaren ’80 en ritme dat aanzet om te dansen of te heupwiegen. Hetzelfde kunnen we zeggen van Scorpio en Rocket To The Moon. Vintage Kim Wilde-poprocknummers met een kleine update. Scorpio mag dan muzikaal het jongere broertje zijn van een You Came en Rocket To The Moon is zo het zusje van Never Trust A Stranger. Of er inhoudelijk connecties zijn, daarvoor is het wachten op de interviews.
Trail of Destruction sluit aan op die drie pittige nummers, maar gaat meer naar een Eurodance-ritme. Dit nummer heeft voor Wilde een connectie met Stone van het album uit 1988, en met een fragment uit School of Rock, de film met Jack Black. Stone was al een aanklacht tegen het feit dat ‘de mens’ de aardbol overgenomen heeft, maar er niet in slaagt om zijn zaakjes op orde te krijgen. En dat is bijna 40 jaar later nog steeds niet gelukt, integendeel.
Love Is Love heeft een duidelijk thema. De slogan wordt al lang gebruikt in LGBTQ+-middens. De electroclash-intro is heel aangenaam, maar daarna verliest deze track wat aan energie en overtuigingskracht.
Op Sorrow Replaced komt een andere 80’s-legende kort meezingen: Midge Ure (van Ultravox). Op Hourglass Union mag Scarlett Wilde mee-schitteren, de zangeres die Kim live steunt om vocaal nog net zo jong te klinken als 40 jaar geleden. Leuk, maar misschien niet de sterkste nummers van het album.
Lighthouse is een lange rit om uit te zitten. Dit nummer bekoort mij heel matig. Dat ze wel kan schitteren in trage songs, toont ze op de introspectieve en ietwat zweverige albumafsluiter Savasana.
Closer is een heel aangenaam album. Oude fans zullen niet schrikken en misschien zijn er wel wat nieuwe, jonge fans mee te winnen, als die samen met de oudere generatie meekomen naar de concerten van Kim Wilde. Niet elke song zal voor elke fan een schot in de roos zijn en toch biedt Closer voor iedereen wat. Voor de vinylverzamelaars zijn er varianten in verschillende kleuren en zelfs de singles komen uit op vinyl. Misschien het beste nieuws is dat dit album de aanleiding is voor een tournee, al is het wel nog wat wachten voor die naar Nederland komt. In oktober kan je Kim Wilde met de nummers van Closer zien en horen in Venlo, Zwolle, Utrecht, Tilburg, Rotterdam, Groningen en Enschede.