Heavy Metal met galopperende ritmes, galmende vocalen en veel dubbele gitaarlijnen, dat is het recept van Demon Bitch uit Detroit. De band heeft in 2016 hun debuutalbum Hellfriends uitgebracht, en nu is er dan Master Of The Games. De instrumentalisten en ook de zanger hebben allen hun technische vaardigheden en eigenaardigheden, die ze graag allemaal ten volle aan de luisteraar presenteren.
Veel vergelijkingen met Mercyful Fate en Iron Maiden ben ik tegengekomen, maar de eerste waar ik zelf aan moest denken was gek genoeg Loudness; razendsnelle notensalvo’s die me herinneren aan Akira Takasaki, en zanglijnen die weliswaar niet deels steenkolen Engels met Japans gepresenteerd worden, maar toch, beluister maar eens. De zang van Logon Saton moet je misschien wel even aan wennen; dit ligt over het algemeen in de hogere strakke broeken regionen, maar kan net zo makkelijk ieder moment nog een paar standjes naar boven als naar beneden zwabberen. Bij vlagen zou je kunnen denken aan de mannelijke metal variant van Lena Lovich; en verrek, deze vrouwelijke punky tegenhanger komt ook net als Demon Bitch uit Detroit. Als je het niet al te serieus neemt, is het eigenlijk best vermakelijk. Hetzelfde is van toepassing op de opgevoerde vingeroefeningen van de gitaren; de razende riedels zijn soms een beetje overdadig, maar desalniettemin knappe werkstukjes, die bij momenten echt indrukwekkend en ook nog doeltreffend en uitermate passend zijn.
Qua arrangementen is er trouwens echt wel wat te genieten, enkele structuren kunnen bijvoorbeeld ook wel eens doen denken aan een band als Heir Apparent; en dan scoor je bij mij bonuspunten. Misschien niet voor iedereen weggelegd; één en ander kan als behoorlijk overdreven overkomen, maar toch kan ik zeker waardering voor enkele technisch hoogstaande onderdelen van deze muziek hebben, en eigenlijk kan de muziek als geheel ook zeker wel luisterplezier met een glimlach bewerkstelligen.