Eind jaren zeventig kreeg ik het album Dynasty van KISS in mijn handen en sindsdien is de band niet alleen onlosmakelijk met mijn muzikale geschiedenis verbonden, maar geeft het woord Dynasty ook een neurologische klik in mijn brein.
Dat gebeurt dan ook onbewust wanneer ik het nieuwe album van Dynazty onder ogen krijg. Het album Game Of Faces maakt me nieuwsgierig. Het album is het negende album van de band en de eerste onder de vlag van Nuclear Blast Records.
Mijn nieuwsgierigheid wordt niet teleur gesteld, want het album staat vol met heerlijke rockmuziek en vanaf het begin weet ik dat de winter aan zijn eind loopt en we richting de zomer gaan. Voor mij is met Game Of Faces het zomerfestivalseizoen nagenoeg geopend. Call Of The Night heeft namelijk zo’n energieke vibe waar je vrolijk van wordt. Dynazty grijpt hiermee terug op de aanstekelijke (glam)rock van de jaren tachtig. Het tempo is uitstekend, de opbouw is zeer netjes neergezet en het doet je lichaam bewegen. Dat gevoel gaat niet meer weg. Zeker in de eerste helft van het album is het goed toeven voor de oude rocker van weleer. Titelnummer Game Of Faces schurkt in zijn melodieuze inslag zelfs licht naar de disco. Nu ben ik niet de figuur die guilty pleasures als iets bijzonders of afwijkend zie. Maar in het karakter van Game Of Faces geeft het ritme en de melodie in de compositie eenzelfde prettige rilling die ik nog altijd voel wanneer ik de band Dead Or Alive hoor. Noem het een guilty pleasure, maar daarmee raakt Game Of Faces me wel. Laat mij dan maar die pleasure hebben met hoofdletters. Het is allemaal fijn en goed dansbaar. Dat gaat door in Devilry Of Ecstasy en Die To Survive. Het klopt allemaal. Drum, bas, keyboard, gitaar en zang zijn heel goed op elkaar afgestemd en ingespeeld. Daarbij zijn de composities goed opgebouwd en zorgt de band er steeds voor om een octaafje te stijgen waardoor de interesse extra geprikkeld wordt.
Dat Fire To Fight gekozen is als single is geen wonder. Aanstekelijk en aantrekkelijk krijg je het op een Zweeds bordje gepresenteerd en ik moet zeggen dat halverwege de aanstekelijke duurzame energiepuls, die je bij Electric Callboy ook krijgt, het geheel een mooi accent krijgt.
Halverwege lijkt er een grens te bestaan waarbij Dynazty de powermetallijn geregeld overgaat. Dat start met Dark Angel. Het tempo ligt wat hoger en het lijkt allemaal wat zwaarder aangezet. In de coupletten mag zanger Nils Molin de hoofdrol meer opeisen om te werken naar een refrein dat ook in een Disneyfilm niet zou misstaan. Rustiger maar niet minder opzwepend vervolgt de band het album met Fortune Favors The Brave. Hier is het refrein zo’n heerlijke meezinger en zie je in gedachten hele velden al op en neer springen. Dat idee krijg ik ook verderop met de krachtige ballad Dream Of Spring. Het start allemaal rustig en mooi, maar gaandeweg weet Dynazty die sfeer sterker neer te zetten terwijl het gevoel sterk aanwezig blijft. Ik kan me niet voorstellen dat het publiek bij Dream Of Spring niet massaal met de handen de lucht in gaat. Een overvalste ballad zoals ze gemaakt mogen worden.
Dan zoekt Dynazty met Sole Survivor weer een andere hoek van het metalgenre. Hier lijkt het of ze besmet zijn door een vorm van pirate-/vikingmetal waardoor het ritme al huppelend de aandacht vraagt. In Phoenix wordt niet gehuppeld, maar krijgt de luisteraar te maken met een variabele snelheidslimiet. Op de snelweg een ramp, maar bij Dynazty is het zeker geen probleem.
Zoals ik al vermeldde, zijn de composities op de tweede helft van het album minder gericht op de jaren tachtig van de vorige eeuw en lijken elementen uit de powermetal meer verweven te zijn het geluid van de band. In Mystery komt dit zeker naar voren. Het lijkt in zijn geheel op een compositie die precies past bij Dynazty, maar waar de band tevens een eerbetoon brengt aan bijvoorbeeld Powerwolf en Sabaton. En niet te missen is het subtiele keyboardsgeluid dat refereert aan de Final Countdown van Europe. Al met al zit er veel Zweeds DNA in de muziek van Dynazty en dat is niet verwonderlijk.
Game Of Faces is een heerlijk album. De muziek is aantrekkelijk, heel goed te volgen en maakt van iedere dag een feestje. Een feestje met zon en plezier. En het zorgt er ook voor dat het woord Dynasty/Dynazty de neurologische klik in mijn brein alleen maar verstevigt.