Het in 2012 opgerichte Saor combineert sinds zijn oprichting op meesterlijke wijze black metal met folkinvloeden, waarbij lange songstructuren altijd de basis vormen. Nummers die de tien minuten overstijgen, zijn eerder regel dan uitzondering en ook op Amidst The Ruins is dit niet anders. Hoewel Saor momenteel op tournee is, blijft het in wezen een eenmansproject onder leiding van de Schotse muzikant Andy Marshall. Dit album markeert de zesde langspeler in de 13-jarige carrière van de band en is de opvolger van het in 2022 verschenen Origins.
Met slechts vijf nieuwe nummers biedt het album desondanks een uur aan epische muziek. Het titelnummer opent rustig, maar krijgt een heroïsche dimensie zodra de fluiten hun intrede doen. Naast de vuige riffs weet Andy ook de rust te bewaren door folkloristische tussenpassages te integreren. Deze voelen zwevend aan en bouwen op naar meerdere vocale uithalen. Vooral de vrouwelijke zang van Ella Zlotos voegt een dynamisch element toe aan de composities.
De momenten van samenzang dragen bij aan een heldhaftige toon, zoals duidelijk te horen is in Echoes of the Ancient Land. Hoewel de nummers wel degelijk een kop en staart hebben, is de weg daar naartoe erg langdradig, waardoor verveling op de loer ligt. De rustige secties functioneren vaak meer als rustgevende achtergrondmuziek dan als elementen die intensieve aandacht vereisen.
Desondanks biedt het album een verrassende wending. Zo is The Sylvan Embrace met zijn acht minuten niet alleen het kortste nummer, maar ook nog eens volledig akoestisch. De serene klanken nemen de luisteraar mee in een dromerige ervaring, versterkt door de fluisterende vocalen van Marshall. De strijkers en etherische koren wekken een aards gevoel op, terwijl de beklijvende cello en atmosferische effecten van Jo Quail het nummer naar een bijna meditatieve dimensie tillen. Het afsluitende Rebirth vormt een markante tegenpool en toont zich als het meest melodieuze epos van het album.
Al met al levert Andy Marshall met Amidst The Ruins een degelijk album af, dat prachtige muzikale vertellingen biedt. De indrukwekkende momenten worden echter soms overschaduwd door de lange speelduur, waardoor de plaat niet constant weet te boeien. In dat opzicht komt Origins vanwege de kortere composities meer tot zijn recht, althans vanuit mijn perspectief.