We waren hier ontzettend enthousiast over het nieuwe album van Confess, Destination Addiction. Het verhaal van deze band is opmerkelijk te noemen. Oprichter Nikan Khosravi “Siyanor” en bassist Arash “Chemical” Ilkhani werden in huis thuisland Iran opgepakt in 2015 vanwege hun teksten. Ze wisten via Turkije te vluchten en wonen nu in Noorwegen waar ze zich via hun muziek nog steeds uitspreken tegen misstanden. Een interessant verhaal waar we graag meer over willen weten. Vandaar dat we Nikan, een zeer goede, gesprekspartner met een zachte, bedachtzame stem, spraken via Zoom en zijn verhaal optekenden.
Het nieuwe album lijkt gewoon alles te bevatten wat metal zo cool maakt. Nikan kan zich daar wel in vinden. “Ik zou ons niet kunnen labelen als een bepaald genre, maar groove metal en death metal zijn wel twee belangrijke onderdelen van het album. Er zijn ook invloeden van sub-genres als thrash metal, hardcore, nu metal. Het is muziek die je in beweging zet, waar je interactie mee kunt hebben met het publiek. Het is gewoon het type muziek waar we zelf ook fan van zijn. Dat is belangrijk als artiest, want dan geniet je er zelf meer van. We kijken niet naar wat vandaag cool is. We proberen gewoon muziek te maken die we zelf leuk vinden met teksten die een verhaal vertellen dat er toe doet.”
Dat gezegd hebbende klinken er op dit nieuwe album wel meer death dan thrash invloeden. Dat was een natuurlijk proces, volgens Nikan. “Deze plaat kwam tot stand een paar maanden voor de pandemie, twee jaar na de release van ons album Revenge of All Costs. Zoals alle songschrijvers begon ik toen meer als hobby muziek te schrijven. Het viel me toen op dat wat ik schreef meer richting death metal ging. Dat vond ik prima, het verklaarde veel gevoelens die ik toen had en ik liet het gebeuren. Toen George van Nile aan boord kwam voor de drums voegde dat nog meer death metal elementen toe. Hij heeft zijn eigen drumstijl die ons nog meer richting death metal duwde dan thrash. We hebben die thrash metal sound niet helemaal laten vallen echter.”
Die samenwerking met George kwam tot stand tijdens de tour van Confess met Nile in Europa. “Backstage gaf George aan hoeveel respect hij heeft voor wat we doen en onze achtergrond.” Vervolgens, toen Nikan hem vertelde bezig te zijn met een nieuw album stelde George voor er aan mee te werken. Hij luisterde naar wat Nikan al had en voegde daar eigen arrangementen en ideeën aan toe.
Het nieuwe album klinkt ook agressiever dan ooit. Deels kan Nikan dat wel verklaren door de staat van zijn hoofd op het moment van schrijven. “Veel mensen denken dat ik nu helemaal okay ben omdat we na onze arrestatie in Iran vrij kwamen en naar Noorwegen verhuisden waar we nu een sprookjesbestaan hebben. Dat is echter niet zo. Ik ben heel blij dat ik niet in de gevangenis zit, maar mijn verleden heeft wel diepe sporen achter gelaten. Wanneer je door trauma gaat, en alles wordt wat rustiger, kun je geagiteerd voelen. Je begint pas echt de pijn te voelen van wat je verloren hebt, wat dat verleden heeft beschadigd. Ik kon er over spreken, maar dat was niet makkelijk. Ik denk dat dit album donkerder klinkt, iets wat veel mensen misschien niet hadden verwacht. Maar ik wil schrijven over de dingen die ik en mijn bandleden hebben doorgemaakt, als een soort dagboek. Het geluid laat denk ik wel horen dat ik mentaal in een donkere periode zat. Daar hoort een zekere mate van agressie bij. Revenge at All Costs liet horen dat we er nog zijn, dat we nog leven. Dit album gaat meer over wat we daarna doormaken. Veel daarvan is niet leuk of makkelijk.’’
TRAUMA’s EN SPIJT
Hij herkent het gevoel dat ik met hem deel. Het gevoel dat juist als alles okay is je dat gevoel kunt hebben van dreiging. Dat er wel iets mis moet gaan binnenkort. “Dat is de definitie van trauma. Ik heb officieel de diagnose PTSD, maar dat is niet wat ze in films laten zien. Je weet wel, iemand die badend in het zweet midden in de nacht wakker wordt. In mijn leven heb ik meerdere keren meegemaakt dat alles waar ik in mijn leven voor had gewerkt van me af werd gepakt en ik weer helemaal opnieuw moest beginnen. Ondanks alle duistere zaken op het album probeer ik wel een positief bericht te verkondigen. Ook al hebben we een nummer over zelfmoordgedachten, Suicide Song, of nummers over eenzaamheid en verslaving. Ik wil vertellen dat, wat er ook gebeurt in je leven, dat je dat kunt overwinnen. Het leven is niet elke dag geweldig, maar je tracht het elke dag, stap voor stap beter te maken. Ik voel me vereerd mijn verhaal te kunnen delen met de wereld en ik wil dat ze begrijpen dat ik een vechter ben. En ik wil dat mensen beseffen dat ze dat ook kunnen zijn.
Nikan mag best ingeburgerd zijn in Noorwegen. Maar of het al als thuis voelt? “Ik zeg altijd dat mijn adres in Noorwegen is maar mijn thuis ergens anders is. Natuurlijk bevalt Noorwegen me en ben ik blij dat ik hier kan wonen en mijn kunst kan uitoefenen zonder lastig gevallen te worden door de overheid of welke organisatie dan ook. Thuis gaat echter dieper dan waar je woont. Ik koos er niet voor dat dit me allemaal overkwam. Ik wilde alleen mijn mening geven door middel van mijn kunst. Ik wilde iets veranderen in mijn eigen leven en dat van anderen. Dat botste met het regime in mijn land. Toen ik hier kwam probeerde ik me hier helemaal te vestigen. Maar dat gebeurt niet zomaar. Misschien ook wel nooit, want tot de situatie in mijn thuisland wijzigt zal ik gescheiden zijn van mijn familie.”
Nikan maakte grote offers voor zijn muziek en zijn mening. Dat komt natuurlijk soms ook met een beetje spijt. “Soms vraag ik me wel af of ik de juiste weg heb gekozen. Vooral als ik bijvoorbeeld slecht nieuws van thuis hoor. Als er veel gebeurt binnen mijn familie. Maar toch heeft het nooit zo gevoeld dat het alles niet waard was. Soms voel ik wel een zekere vorm van verdriet dat ik mijn muziek, mijn kunst, boven een hoop andere dingen heb verkozen. Dat is een conflict dat dan een paar dagen in me zit te broeden, maar dat is meestal van korte duur. Ik kan wel bekennen dat ik moeite heb met het gevolg dat ik er niet kan zijn voor mijn familie.”
Natuurlijk was zijn situatie van grote invloed op zijn muziek. Toch denkt Nikan niet dat er heel veel verschillen zouden zijn geweest met wat hij nu doet in een andere situatie. “Als ik deze muziek thuis had kunnen maken, had het willen zeggen dat ik daar in een democratische maatschappij woonde. Dan was misschien de context van mijn muziek anders geweest, maar ongetwijfeld had ik dan andere sociale, politieke misstanden gezien waar ik me tegen uit had gesproken. Ik ben kritisch op overheden overal in de wereld. Er zit in ons altijd een behoefte om op te staan tegen onrecht en te vechten voor een betere wereld. Maar natuurlijk, veel van wat ik nu zeg in mijn muziek komt van eigen ervaring, dat was wellicht dan anders geweest. Als ik nu een nummer schrijf over de gevangenis spreek ik uit ervaring. Ik verliet Iran toen ik 23 was, dus ik herinner me alles van mijn land nog heel goed. Ik denk wat ons onderscheidt van veel andere bands in het genre dat we doorgemaakt hebben waar we over zingen.
ALS PUPPY’s
Er bestaan soms wat onduidelijkheden over de status van metal in sommige landen zoals Afrika en Iran. Het is niet per se illegaal dat soort muziek te brengen. Natuurlijk, men is er argwanend over, ziet het vaak als duivels… Maar de muziek op zich was niet de reden dat Nikan zijn land moest ontvluchten. “Waarschijnlijk startte de eerste metalband in Iran begin 2000. Wij begonnen in 2010, een beetje de tweede golf. In die vier jaar dat we een metalband waren in Iran waren we niet de enige. Sommige bands speelden voor 50-100 personen, met een vergunning. Wij kozen een andere weg omdat we niet in dat systeem geloofden. We vroegen niet om toestemming. We hadden niet per se de behoefte live op te treden. We waren bewust underground, een guerrilla oorlog. Ik vond dat we niemands toestemming nodig moesten hebben om te praten. Toen we gearresteerd werden waren er nog steeds actieve metalbands in Iran. We werden niet gearresteerd vanwege onze muziek, maar vanwege onze teksten. Die waren politiek- en religieus getint en dat was het probleem voor de overheid. Metal werd in die tijd nog niet sociaal geaccepteerd. Nu eigenlijk nog niet. Ze snappen niet waarom we zo schreeuwen. Ze denken dat we junkies zijn, geestelijk gestoord of Satanisten. Een beetje zoals in de Verenigde Staten in de jaren zeventig. Het is alsof je een acteur een gangster ziet spelen in een film en denkt dat hij in het echt ook zo is. Negentig procent van de metalheads zijn echter braaf als puppy’s. We willen gewoon naar agressieve muziek luisteren, maar zijn zelf niet agressief. Toch moet je dat nog steeds uitleggen aan de overheid. Eén van de meeste emotionele plaatsen in de wereld is een moshpit. Buitenstaanders denken dat we vechten, maar je ziet bomen van kerels daar emotioneel worden. Het is gewoon een manier van dansen. Om je gevoelens te uiten. Als mensen beter kijken naar wat we doen begrijpen ze dat.”