Een deja-vu; dit klinkt lekker! Een overtuigende, krachtige en meeslepende vocale inzet, gevolgd door zo’n typische seventies opbouw naar gedreven bluesy rocker, inclusief catchy hooks en riffs met ouderwets spetterend gitaarwerk. Het Duitse Velvet Rush tapt uit een wel zeer bekend vaatje, maar doet dat met uitermate veel smaak en kunde.
Eigenlijk ben ik geen voorstander de van algoritmes in YouTube, maar ditmaal heeft het mij wel een verrassende “nieuwe ontdekking” opgeleverd. Bij het aanklikken van Euphonia, krijg ik een flash-back naar mijn min of meer toevallige eerste kennismaking met Blues Pills, (ook) door de videoclip van Devil Man. Destijds had ik een paar dagen later de EP Bliss bij de plaatselijke platenboer gescoord, en volgens mij heb ik ze daarna vorig jaar in Tivoli voor het eerst moeten missen bij een optreden in Nederland. Dit zou met Velvet Rush wel eens zo’n zelfde kant op kunnen gaan. De debuut EP is in ieder geval veelbelovend.
Opener Euphonia was dus mijn overrompelende kennismaking, die bij nadere beluistering van de details wel duidelijk maakt waarom dit me direct pakte. Dit ademt retro-rock op z’n best; een creatieve en toch verbazingwekkend strakke ritmesectie die bij vlagen aan de Jack Bruce – Ginger Baker combinatie doet denken, een soulvolle wervelstorm als zangers en gitaarwerk waar ik kippenvel van kan krijgen. Luister bijvoorbeeld eens naar hoe de solo bij dit nummer komt binnenvallen (en zich daarna verder ontwikkelt); een schoolvoorbeeld van hoe het helemaal “af” is!
De catchy rocker No Way Back heeft zowel een vleugje Chinn & Chapman glam, alsook ietwat een gevoel dat aan een Southern variant van The Cult doet denken. En ja, ook hier weer schitterend gitaarwerk en bewonderenswaardige vocalen. Tot aan het refrein zou het navolgende Free Spirit zomaar een alternatieve versie van een Girlschool klassieker kunnen zijn. Het direct meezingbare Ooooh refrein, en ook het rustiger tussenstukje trouwens, is van heel andere orde, maar toch ook wel weer een passende variatie in het nummer als geheel. Leave It All Behind heeft een paar erg interessante details in de ritmevoering, qua overgangen, breaks en accenten, die soms aan bijvoorbeeld Led Zeppelin doen denken, evenals een behoorlijk leidende rol voor vocale invullingen. De gebruikte effecten in het gitaargeluid ben ik ditmaal iets minder over te spreken, maar ja, je kan niet alles mee hebben natuurlijk. Het binnenkomen van de solo en het Ace Frehley volume-trucje met de pickup-switch is trouwens wel subliem getimed. Afsluiter Aurora doet het iets rustiger aan. Dit is een smaakvolle, behoorlijke lange (ruim zes minuten durende) ballade, met weer die Southern rock soulvolle elementen, en zoals het hoort in zo’n nummer, een fenomenale solo om het plaatje compleet te maken (ik zie de “nog meer extended” live versie al in gedachten voor me). Hopelijk komen ze snel een keer de buurt spelen!