In een wereld die gekenmerkt lijkt te zijn door onrust, zorgt het Franse Fields of Næcluda (Fields Of The Cloud Tree) voor een stuk rust, een vorm van reflectie. De band opereert vanuit Grenoble, het hart van de Franse Alpen, en haalt de inspiratie uit pop, rock en melancholische progressieve metal. Hierdoor creëert de band een muzikale wereld waarin melodische landschappen en harmonieën voorbij glijden. Ten aanzien van het debuutalbum vinden we tegenwoordig Etienne Doucet op gitaar.
Onder leiding van Chris Edrich (Leprous, The Ocean, Klone) werkte het trio van Fields of Næcluda een het tweede album Ubuntu.
Endless Fugue zorgt voor een enerverende start, maar ontpopt zich al snel als een compositie waarin gevoel en melancholie naar boven drijven. De zang van Michel Teyssier is licht breekbaar en dat past uitstekend in het totale plaatje. Ik moet soms denken aan het geluid dat Lonely Robot neerzet. Het melancholische karakter is niet zoetsappig en sterke tussenstukken zorgen voor extra pit. Endless Fugue is echter zo gevarieerd dat de band laat horen van vele markten thuis te zijn. In Dream On kun je wel concluderen dat de melancholie centraal aanwezig is en door een repeterende hypnomelodie neer te zetten, weet de band je mee te zuigen in de totale beleving van de dromen van de band.
Een vergelijkbare ervaring mag je meemaken in Leaves To The Wind. Prachtige en heerlijke progressieve luisterrock dat de geest verruimt en vult. Dan beidt de single Circles toch meer actie. Niet zozeer aan het begin, want daar weet zanger Michel het gehele nummer nagenoeg in zijn eentje te dragen. Maar het trio zet zich schrap op gezette tijden. Het is bijna vanzelfsprekend dat de zang van Michel ook bij de start van Lost In Transition de show steelt. Hij wordt op een subtiele manier bijgestaan door het gitaarspel van Etienne Doucet. Etienne zorgt voor de spanningsopbouw en legt daarbij de fundering voor deze compositie. Drummer Mathieu Schricke maakt het af door met een fijn ritme in te vallen. Alles bouwt zich op naar een kleine uitbarsting die gesierd is met progressieve elementen.
We zijn halverwege en langzamerhand weet Fields of Næcluda me met hun muziek steeds meer te raken. Het is subtiel, gevarieerd en ook het hypnoritme in What’s Behind doet een duit in het zakje. Zanger Michel is een begenadigd zanger die hier vooral de variatie in beleving verzorgt. Er is steeds een evenwicht in kracht en subtiliteit. Inner Demons bewijst dit. Maar ook Aegis, waarin de band me doet denken aan The Dream Academy, en de bas in de basis een rol krijgt. Het is helder, heeft mooie uitspattingen en drummer Mathieu verheft de hi-hat tot een volwaardig instrument. In de negen minuten ligt de progressieve inslag aan de basis. Het is genieten hier en later in Anamorphosis waar de sfeer van een band als Radiohead naar voren komt en de succesformule uit Inner Demons in negen minuten verder wordt uitgewerkt. Het album Ubuntu eindigt met het titelnummer Ubuntu. Een bijzonder stuk muziek dat enerzijds past in het totale karakter, maar met de jazzy inslag toch ook een meer gevarieerd en bijzonder gevoel meegeeft.
Ubuntu is een prachtig album met progressieve luistermuziek. In een uur weet Fields of Næcluda je mee te nemen op een veelzijdige muzikale reis waar je oren tekortkomt. Daarmee laat de band het etiket van indierock meer achter zich en ik moet zeggen dat juist die progressieve weg die ze zijn ingeslagen, mij erg prettig stemt.