De oorsprong van deze band zit hem deels in het Haarlemse Brutal Obscenity en heeft bandleden die eerder hun sporen verdienden in Skeletons of Society en Egghead. Hun gitarist Hans Boekraad overleed, op de jonge leeftijd van 45 in 2024. Er werd besloten hem niet te vervangen, maar voorlopig met zijn vieren door te gaan.
Achter het werkelijk prachtige artwork van Mario Lopez zitten een vijftal lekkere thrash nummers. Qua geluid gaat dit vooral richting de crossover thrash van een D.R.I. of Anthrax, eerder dan de megasnelle Megadeth of Metallica. Dat wil zeggen, het is net zo geschikt om op te two-steppen als elkaar omver te beuken in de pit. De stem van vocalist Vinnie Schram klinkt smerig, alsof er flink wat slijm op zijn longen zit. Misschien meer death metal dan thrash metal. De riffs zijn krachtig en opzwepend, vrij rechtlijnig maar effectief. In Cesspool zit een zeer aangename Slayer-achtige riff als middenstukje die me smerig deed kijken. Ze weten zeker hoe ze een nummer moeten openen, met als bewijsstukken de openingsriffs van Blind Justice en Propaganda.
De klotewekker die het laatste nummer, Slave Of The Suit start is een goede weergave van het vreselijke bestaan van de kantoorslaaf. Overigens is dit een cover van de oude band van Hans, T.C.F. Het kan gezien worden als een soort eerbetoon want hier zijn ex-T.C.F. gitarist Nick Polak en drummer Rob van der Bent ook op te horen. De backing vocals komen voor rekening van de zoon van Hans, Adam. Na enige stilte volgt er nog een hidden track waarbij gezegd wordt hoe erg Hans wordt gemist. Mooi!
De ervaring van deze heren is duidelijk te horen op deze lekkere rampestamper. Niet baanbrekend, wel verdomd solide en aangenaam.