Het is vanavond de vierde keer dat ik de Ierse post rock band God is an Astronaut live mag zien. Alweer bijna twee decennia (!) terug kwam ik in aanraking met hun debut The End of the Beginning. Ze zijn altijd mijn favoriete post rock band gebleven. Vanavond mag ik ze wederom aanschouwen in het Patronaat in Haarlem.
Jo Quail
Vanavond worden ze bijgestaan door Jo Quail in het voorprogramma. Jo oogt frêle, maar als ze dan haar imposante cello vastpakt – die iets wegheeft van een houten kruisboog – wordt het instrument daadwerkelijk een wapen in haar hand. Helaas moet ik haar show missen, maar als ik de zaal binnenkom krijg ik nog net een stukje mee van haar krachtige optreden. Jo Quail stond al eerder andere post rock bands als This Will Destroy You en The Ocean live bij en droeg ook bij aan het nieuwste album van Thy Catafalque.
God is an Astronaut
Stage 1 is vanavond niet uitverkocht, maar gelukkig voor de band is het alsnog gezellig druk. Er wordt voor de show nog heftig gesoundcheckt, de verlichting gaat meerdere malen uit en aan en in de achtergrond is een atmosferisch, dreigend deuntje te horen. Je voelt de opwinding van de mensen in de zaal.
Rond half negen is het dan zo ver en komen de tweelingbroers Nils en Torsten Kinsella het podium op. Wederom met hun bekende “Steven Wilson stijl” halflang haar. Dit zijn muzikanten die weten dat ze niet op het podium staan omdat ze hunken zijn, maar omdat ze f*cking goed muziek kunnen maken. Nils lijkt daarbij altijd dusdanig introvert, dat hij het hele optreden zijn gezicht verschuilt achter zijn haar, om geheel in zijn eigen spel op te gaan.
Sinds 2017 heeft toetsenist/mede gitarist Jamie Dean helaas de band verlaten. Zijn charismatische uiterlijk, extraversie en enthousiasme deed de band live heel veel goed en die mist vanavond bij dit optreden. Torsten doet zijn best om toch wat te praten tijdens het concert. Nadat het optreden krachtig begint met Odyssee en Echoes, vertelt hij ons over het verlies van hun vader. Hun vader bleek altijd heel nauw betrokken bij de band en was vaak mee op tour, waar hij achter de merch stand te vinden was. Torsten vertelt over het verdriet en het gemis, en dat dit hun laatste en tiende album, Embers ook sterk beïnvloed heeft.
Zoals veel muzikanten, heeft hij zijn verdriet en emoties in muziek omgezet. Het bleek ook hun vader te zijn, die de wens had om sitars, cello’s en andere bijzondere instrumenten in hun muziek terug te horen. De broers hebben dit ter harte genomen en de instrumenten in hun nieuwste album verwerkt. Het geeft hun muziek een nieuwe én spannende invalshoek.
Ze spelen dan ook Falling Leaves van het nieuwe album, als eerbetoon aan hun vader. De nummers van Embers worden goed ontvangen, maar het publiek wordt, net zoals ik, écht enthousiast van de klassiekers, All is Violent, All Is Bright, Suicide By Star en Frozen Twilight. Voor mij pure nostalgie en ik, en de rest van de zaal, geniet met volle teugen.
Zoals wel vaker, staat de bass in de zaal wel héél hard afgesteld. Ik vraag me op een gegeven moment af of mijn oordopjes wel goed zitten, maar ja, die heb ik toch echt goed in. Wellicht proberen ze hiermee te voorkomen dat mensen gaan praten tussen de nummers door. Iets wat trouwens maar weinig gebeurt, na elk nummer valt een plechtige stilte en men wacht met klappen tot het nummer écht helemaal tot zijn einde gekomen is.
Torsten heeft tussendoor problemen met zijn gitaar en zo nu en dan lijken de gitaren niet helemaal afgestemd zoals ze hadden moeten zijn. Dit mag de pret niet drukken, want de heren spelen wederom ontzettend goed en strak. Hun atmosferische post rock, met afwisselend harde en zachte stukken, blijft een genot voor het oor. Bij Oscillation en Embers sluit Jo Quail aan, zoals ook op het album zelf, en haar spel is een genot om naar te kijken – en te luisteren.
Voor de encore gaan ze niet van het podium af, omdat Jo doodsbang is om haar – waarschijnlijk peperdure – cello te laten vallen. Torsten vraagt de zaal om de lichten even uit te doen en of wij dan ook even verbaast kunnen reageren alsof ze daarna weer opgekomen zijn. Komisch natuurlijk, maar wat mij betreft hadden ze ook gewoonweg door mogen spelen.
Met Fragile – opgedragen aan hun vader – en Far From Refuge – van het gelijknamige album, wordt een prachtige avond besloten. Jo vergezelt de band hier wederom op haar cello bij deze nummers, waar – na ik weet, in het origineel geen cello te bekennen is. Het draagt niet perse bij aan een betere versie van de nummers, maar maakt de live show wel een unieke beleving.
Na het optreden geef ik Torsten nog even een hand om hem te bedanken voor al dit muzikale moois waar ik al jaren van heb mogen genieten. Heerlijk.