Na het album Everything to Everyone verraste Bjørn Riis de liefhebber met de EP A Fleeting Glimpse. Op de EP ging Bjørn terug naar de wortels van zijn muzikale geschiedenis. Het nieuwe album Fimbulvinter ( dat de periode naar Ragnarok aanduidt; het einde van de wereld en een nieuw begin) is muzikaal sterk gevoed door de diverse invloeden uit tijden van weleer. Tekstueel ligt het centrale thema angst in het verlengde van zijn overpeinzingen op Everything To Everyone. Hoewel het nieuwe album geen autobiografische insteek heeft, heeft Bjørn wel gebruik gemaakt van zijn eigen ervaringen. Hoe hij zelf heeft ervaren hoe je met angst om kunt gaan en dit doet hij op Fimbulvinter op een zeer eerlijke en emotionele manier.
Bijgestaan door Henrik Bergan Fossum (Airbag), Arild Broter (Pymlico) en Kari Christoffersen heeft hij dat gevoelsmatige aspect van wanhoop, verlies en afscheid sterk weten neer te zetten. Het album ademt over het algemeen het gevoel van depressie. Het lijkt over de hele linie te gaan over het wegslippen van de ander, de angst om los te laten, maar tegelijkertijd ook om te berusten in de situatie en daar het beste uit te halen.
Illhug is nog een instrumentaal opwarmertje voordat Gone start. Tekstueel mag het misschien enigszins mistroostig overkomen; muzikaal zit het voor de progliefhebber wel snor met Gone. De beat is goed en de baslijn is sterk en goed aanwezig. Dat zorgt ervoor dat je meegezogen wordt in de compositie die zoals gewend van Bjørn uiterst uitgebalanceerd is neergezet. De basispulse is steeds de rode draad in het totale geluid. Het couplet vertelt het verhaal van vluchten, maar zou ook vertaald kunnen worden naar het zoeken naar een nieuw bestaan. Het refrein is daarbij herkenbaar, zeer toegankelijk en herkenbaar. En een compositie van Bjørn zou niet een compositie van Bjørn zijn, wanneer het gitaarspel niet van tijd tot tijd de complete aandacht vraagt. Hij is daarbij uitstekend in staat om zijn spel volledig te integreren in de vibe van de compositie. Het moment van bezinning en minimale muzikale insteek valt in na vijf minuten. Het is de brug naar wat het lijkt een nieuw begin met het basisritme als metronoom.
Het vervolg ligt in Panic Attack. Je zou misschien verwachten dat Bjørn meteen los zou gaan in progressieve hoogstandjes, maar het tegendeel is waar. Panic Attack begint heel erg rustig met slecht de herhaling van een aantal maten. De wat breekbare zang van Bjørn rimpelt het bijna onberispelijke muziekoppervlak. Met het invallen van het refrein komt ook de krachtige eruptie tevoorschijn. Toch blijkt het totale geluid ergens ingetogen en sluimert er een onderhuidse spanning die bevrijd wil worden, maar wat ook beangstigend kan aanvoelen. In een golvende beweging zet de compositie zich voort en het is een heel bijzonder gewaarwording wanneer een auditief hemelgeluid subtiel kort een plekje krijgt. Na zeven minuten grijpt Bjørn terug op een Zen-achtig stuk muzikale therapie. Mooi, breekbaar en enorm ontroerend neemt hij je mee op een gevoel van ‘healing’ en grijpt hij je met zijn gitaarsolo. Eerst nadrukkelijk aanwezig en daarna opgeslokt in het totale geluid. Dat zwelt aan en zwelt aan tot het opeens zomaar afgelopen is.
Hoewel de vibe voor sommigen wellicht wat moeilijk te verhappen kan zijn op dit album, kan het ook voor rust en berusting zorgen. Zelf ervaar ik She als een uiterst delicate en wonderschone composities waarin ik veel waardering voel. Enigszins licht gezapig ervaar ik She als een hommage aan de partner, de vriendin of de moeder die er altijd voor je is. De persoon die je onvoorwaardelijk bijstaat in goede en slechte tijden. Voor mij een akoestisch liefdeslied. Het daaropvolgende Fimbulvinter is dan weer heel andere koek. Het voelt meer aan als een jam waarin de muzikale wortels van Bjørn naar boven groeien. Het doet denken aan Carr Jam 1981 van KISS tot het na vijfeneenhalve minuut wat stilvalt en er een experimentele wending komt die toewerkt naar een stuk muziek dat juist weer bij Pink Floyd te zoeken is, inclusief een Gilmourachtig stuk gitaarspel.
Het album sluit af met een, wederom, wat mistroostig stuk muziek. Fear Of Abandonment start slechts met de akoestische gitaar en de zang van Bjørn. Het duurt geruime tijd voordat dit uitgebreid wordt naar een meer krachtig geluid. Maar Bjørn weet als geen ander hoe je met een paar simpele noten, akkoorden een sterk gevoel weet op te roepen. Met de minimale inzet en het gevoelsaccent weet hij precies de juiste snaar te raken. Ook Fear Of Abandonment bouwt zich perfect op. Bjørn neemt je mee op zijn reis en laat je niet meer los. De gitaarsolo is er één om in te verdwijnen en alles om je heen, alle zorgen, spanningen en hersenspinsels smelten als sneeuw voor de zon en je blijft alleen over met je gedachten in de muziek die bezit van je neemt.
Fimbulvinter mag op het eerste gehoor enigszins mistroostig aanvoelen. Het is de breekbaarheid van de menselijke emotie, het loerende gevaar van angst dat bezig van je kunt nemen, maar het is ook de menselijke neurologische veerkracht die voor een nieuw begin kan zorgen. Fimbulvinter is daarmee een album dat in alles de stempel van Bjørn draagt en met zijn muziek spreekt hij ook op dit album enorm tot de verbeelding.