Al meer dan twintig jaar weet Caliban de metalcore tot een heuse kunstvorm te verheffen. Ook op het nieuwe album Back From Hell blijkt van een slijtageslag absoluut geen sprake te zijn. Op het nieuwe album maken me kennis met de nieuwe zanger/bassist Iain Duncan die met zijn aantreden weer een extra boost heeft toegevoegd aan het geluid van de band en de bezetting van Andreas Dönner, Marc Görtz, Patrick Grün en Denis Schmidt sterk aanvult.
Tweeëneenhalf jaar heeft Caliban gewerkt aan het nieuwe album. In die tijd heeft de band het eigen geluid verder ontwikkeld, maar blijft het trouw aan het eigen vertrouwde geluid. Tekstueel is de band de diepte ingegaan om de geestelijke gezondheid en de |(inter)persoonlijke conflicten aan de kaak te stellen in een wereld die voor velen als onveilig wordt ervaren.
Het resulteert in een uiterst consistent album dat van voor tot achter tot de verbeelding spreekt. Het album ontbeert voor mij een echte ‘knaller’ zoals Ich Blute Fur Dich of Memorial, maar over de hele linie weet Caliban ook op Back From Hell danig te overtuigen.
Op het album wordt Caliban bijgestaan door Lucas Nicolai (Mental Cruelty) in Guilt Trip. Een compositie die vanuit het intro Resurgence stevig binnenkomt. De vaart zit er goed in en in het couplet spat de energie er vanaf. Zoals altijd weet Caliban een uitstekende balans te vinden tussen brute kracht en melodieuze refreinen. En zoals altijd kan de band me zeker treffen met een goede zware breakdown die naar het einde toe nog eens dunnetjes wordt overgedaan en dan veel te kort duurt.
Johnny Mc Bee (The Browning) doet bij Back From Hell een fikse duit in het vocale zakje. Goed zwaar aangezet wordt het tempo aardig opgevoerd tot het refrein dat ook bij Killswitch Engage niet zou misstaan. Na het tweede refrein gaat Caliban samen met Johnny goed de diepte in. En dan bedoel ik ook goed diep binnen deze metalcoreomgeving. De laatste halve minuut is de zang ergens op de achtergrond te horen; een truuk die bij Machine Head ook veelvuldig gebruikt wordt. Zwaargewicht Joe Bad (Fit For An Autopsy) is de derde en laatste gast op het album. De bijdrage is een pittig accent en ook hier is het de groove naar het einde toe die na een vertraging het hoofd heen en weer laat bewegen.
Caliban lijkt te grossieren in vette grooves. Eén van mijn favorieten is Insomnia. Het zijn de sterke contrasten die de aandacht vragen. Enerzijds is er het breekbare stemgeluid in het couplet dat een emotie naar boven haalt en het refrein is er één om hard mee te brullen. Alleen beter niet ’s nachts wanneer je niet kunt slapen.
Andere composities waarin de groove je bij je kladden grijpt, vind je terug in de single I Was A Happy Kid Once, Glass Cage waarin de breakdown en de groove in het verlengde lijken te liggen van Overdrive. Een goede breakdown mag ook hier niet ontbreken en het is de opmaat voor een zwaar vervolg.
In tegenstelling tot het vorige album Dystopia vinden we op Back From Hell wel weer een compositie in de Duitse taal. Het is een goed recept voor een sterk melodieus stuk krachtpatserij. Van de ene energieimpuls naar de andere kom je als vanzelf bij Infection dat gekenmerkt wordt enige techno-elementen in de eerste helft. Het past helemaal in het stramien van Infection tot de ommekeer halverwege komt en de weg geplaveid lijkt te zijn voor heftige zang en dito muzikale ondersteuning.
Met Solace In Suffer is er een moment van bezinning. Het is soort ballad in metalcorestijl. Gevoelig, toch scherp met rustige momenten. Dat komt in Till Death Do Us Part in mindere mate voor, maar toch ook hier wat meer rustige momenten. Caliban sluit daarna met Echoes het album af in stijl. Vet, krachtig en opzwepend is Echoes een compositie die uitstekend past bij het geluid van Caliban en een zeer aanstekelijk refrein kent.
Na meer dan twintig jaar kunnen de heren van Caliban, toch als pioniers van het metalcoregenre, wederom bewijzen dat het genre niet alleen voor jeugdigden is weggelegd. Caliban heeft het genre volwassen laten worden en laat met Back From Hell horen dat zij weten hoe je de metalcore in een melodieus jasje krachtig kan overbrengen op een groot publiek. Een voorbeeld voor de jongeren die vandaag in de voetsporen willen treden van deze grootheid.