Op dit debuutalbum put Anibal Ojeda uit de rijke verhalen van het Oude en Nieuwe Testament. Hoewel in de basis een soloalbum heeft hij wat getalenteerde mensen om zich heen weten te verzamelen die enkele bijdragen leveren. Zo horen we de rauwe stem van de Colombiaanse old school death metalhead Juan Pablo Olarte op zang. Premath Gonesh zorgt voor de sfeervolle synth-laag. Oscar Bor was verantwoordelijk voor mix & mastering en bas op één van de nummers. Naast de versie van Oscar is er ook nog een mix beschikbaar door Juan die net wat heavier is.
Het album start met een korte, sludgy instrumentale intro, 1:1. Dit wordt gevolgd door het meeslepende The Cross, de synths zorgen voor een wat spookachtige sfeer. Anarchy klinkt een stuk feller, roffelende blastbeats en grunts zorgen voor een agressieve sound. De tribal klinkende drums die je YHWH intrekken zetten een mythische sfeer neer, versterkt door de dromerig aandoende gitaarlijn die volgt. Simbolos heeft een krachtige, vuistpompend ritme en gaat richting black metal. The Path is een instrumentaal rustpuntje waardoor het beste nummer van het album, dat meteen daarna volgt nog harder aankomt. Moses: The One who talked to God heeft een onconventionele ritmestructuur, drijvende drums en sterke schreeuwzang. Afsluiter 8:1 klinkt lekker log, traag en doomy. Het blaasinstrument (?) wat daar te horen is zorgt voor een Oosterse en tegelijk jazzy sfeer.
Dit is zo’n album die je niet als snack tot je kunt nemen. Het is een meergangen diner waar je rustig voor moet gaan zitten. Een muzikale reis en creatief meesterwerk. Voor liefhebbers van intelligente, gelaagde muziek.