Daar is ie weer. Black Rabbit die demonische entiteit die zijn slachtoffers via hun dromen weet te confronteren met hun zonden. Oh ja en het is ook de naam van de band uit Apeldoorn die de perikelen van deze engerd vertolkt via thrashy en soms ietwat melodic death metal.
Ook deze EP zit weer vol rampestampers die verpletterende death metal en moordende tempo’s afwisselen met rustigere passages en compositorisch vakmanschap. Verdomme, dat gezoem aan het begin van Paracusia is wel verdomd irritant. Ik vroeg me af of een wesp mijn speakers was binnengedrongen. Gelukkig volgt er al gauw een bijna two-steppend ritme om het te doen vergeten. Het beukt allemaal lekker, vooral Pity the Mind of the Frail and the Weeble met een dikke breakdown. Er zit lekker veel variatie in de riffs en vooral de drums. Zo wordt de spanningsboog goed vastgehouden. Fans van Slayer zullen zich kunnen vinden in veel van de riffs, maar bij tijd en wijle worden sommige melodieën misschien wat te zwierig voor ze. Zeker op To Be Alive, To Walk This Earth, That Is My Curse, waar we zelfs even cleane, vrouwelijke vocalen horen.
Talentvolle band uit eigen land!