“Een krachtige mix van rauwe energie, persoonlijke verhalen en Amsterdamse bravoure”, zo omschrijft de band deze muziek zelf. The Age Of Rage is het negende album van deze ervaren club muzikanten die ik tot nu toe niet kende.
Als regelmatig concertbezoeker die ook poprondes en andere lokale bands graag gaat bekijken, kun je natuurlijk echt nog leuke bandjes mislopen. Maar als reviewer heb je dan gelukkig ook nog je andere kanalen. Een korte beluistering kon me snel overhalen deze promo binnen te halen, een fysiek exemplaar ditmaal, en de creatieve verpakking (een fotolijstje met artwork geïnspireerd op een Amsterdamse School-stijl tegel) is al een mooie binnenkomer.
De muziek van deze Amsterdammers is stevige poppy rock met een knipoog naar de negentigerjaren indie; behoorlijk gevarieerd en zeer vakkundig gepresenteerd. Bij vlagen kan dit me zowel aan alternatieve bands a la Supergrass en soortgenoten, als de meer dwarse Soundgarden richting doen denken; in ieder geval is het wel verrekte catchy. Een stukje meer staccato funky of reggae elementen kunnen vaak ook kundig door de vloeiende lijnen heen geweven worden. Opeens dat reggae intermezzo in opener en titeltrack Age Of Rage is wel verrassend en toch passend. Ook is direct duidelijk dat de instrumentalisten hun benodigde bagage hebben en de zanger zowel technisch als qua emotionele zeggingskracht helemaal kan overtuigen. Waarschijnlijk is de lading van de muziek bij dit album nog intenser dan voorheen, want de band heeft het verlies van een bandlid (medeoprichter en bassist Peter Stap) te verwerken gekregen. Enkele andere aanraders zijn absoluut het meesleurende Loophole, het rockende Trainwreck en het totaal andere, zeer bevlogen Bones, waarbij me bij vlagen op één of andere manier associaties met Masters Of Reality door het hoofd schieten. Een erg fijn plaatje van een band die ik zeker in de gaten moet gaan houden qua optredens; dit wil ik wel eens live bekijken.