Als “The World’s Greatest Flamenco Punk Glam Rock band Ever!” heb ik deze band leren kennen, zo’n anderhalf jaar geleden. Het vorige album is hier denkbeeldig grijs gedraaid (als ik em op vinyl had gehad, was deze daadwerkelijk grijs geweest inmiddels). De liedjes die vooruitlopend op het nieuwe album (inclusief wederom zeer geslaagde clips) uitkwamen, waren alvast weer veelbelovend.
Wederom heeft de band een ware ratjetoe aan invloeden kunnen samensmelten tot hun eigen receptuur; punk, glam, psychobilly, wave, ja zelfs ietwat gothic/industrial aandoende bombast komt deze keer voorbij. Het doet me allemaal een beetje donkerder aan, vergeleken met de vorige plaat, maar ook deze staat weer continu op repeat. De Spaans aandoende latin invloeden zijn naar mijn mening wel veel meer naar de achtergrond; nog enige overblijfselen (inclusief zeer smakelijk blazerswerk) zijn present in Last Of The Commacheros. Dat de muziek van de band niet in een hokje te plaatsten is, zijn ze (geheel terecht) trots op. De aanwezigheid van producer Dave Draper (die schijnbaar ook meegeschreven heeft aan de nummers) verklaart voor mij trouwens wel die gedachten aan zo’n combinatie van dwarse, heftige riffs en regelrechte oorwurm melodieën, en de link met The Wildhearts (Draper werkt ook veel met Ginger Wildheart). Ook grappig; ik meen enige I’ve Done Everything For You (Rick Springfield) lijntjes in I’m In Love With Myself, te horen; het kan allemaal en het klinkt buitengewoon lekker.`
Maar laten we bij het begin beginnen; het titelnummer en opener Church Of The Pistoleros vangt passend aan met kerkorgel, gevolgd door een alternatief Onze Vader, en knalt er punk-rockend in. Daarna is de beurt aan het van heftige riffs en bombastische Rammstein-achtige ritmesectie voorziene Shadow Walker, dat een donkere wave, horror punk in combinatie met industrial-achtige dans-flow op indrukwekkende wijze kan neerzetten. In het catchy Whatever Happend To The Old Town wordt weer even fijntjes gedemonstreerd hoe je binnen een nummer heel mooi je tempowisselingen en overgangen kan invullen; schitterend, hoe ze van die walsende driekwartsmaat naar punky uptempo gaan, en weer terugschakelen naar stampend recht-toe-recht-aan. Last Train To Nowhere is energiek en pakkend, waarna de cover Livin’ The Vida Loca wel heel erg in de lijn der verwachting in een punk-rock jasje gegoten wordt; dit is niet heel verrassend (maar zal het live ongetwijfeld goed doen). Na de bij aanvang genoemde nummers vervolgen nog Dance Naked In The Rain, dat wellicht mede door de productie weer flarden industrial/wave elementen bevat, ditmaal echter vergezeld van een passend oosters tintje in de melodielijnen, een zeer geslaagde ballade in Hide Behind A Smile en de indrukwekkende hekkensluiter The Prayer.
De vorige plaat deed het eigenlijk ook al best aardig met enkele “Chart-noteringen”, dus wellicht zijn er nog mooie vooruitzichten. Gypsy Pistoleros hebben zichzelf in ieder geval weer op de kaart gezet met deze nieuwe plaat; het is toch weer anders, maar ze blijven heerlijk buiten de lijntjes kleuren en doen dat met verve! Ook deze zal denk ik (alleen digitaal ben ik bang) nog steeds heel veel gedraaid worden de komende tijd. Er is wel vinyl van de band, maar dat is dan met import uitdagingen uit het VK. Persoonlijk heb ik geen goede ervaringen met de beloftes van deze band, maar de muzikale belofte, moet ook ik toegeven, blijft wel fier overeind; deze muziek zal toch een keer zijn weg moeten vinden naar een groter publiek, en dat is ze ook zeer gegund!