De Belgische new wave-legende Enzo Kreft heeft een nieuw album klaar. De albumtitel Dictator past helemaal bij de momenten die we vandaag beleven.
Het nieuwe album sluit mooi aan op de voorgangers Control uit 2019, Different World uit 2021 en Shelter uit 2023. De albums zijn zoals zijn concerten een one-man-show waarbij Eric alles zelf bedenkt, inspeelt, zingt, mixt en van artwork voorziet. Een succesformule die werkt moet je niet willen aanpassen, al dreigt misschien het gevaar dat het allemaal wat inwisselbaar wordt. Die dreiging werd op dit album mooi uit de weg gegaan, met hier en daar een bescheiden nieuwe muzikale aanpak.
Op Dictator krijgen we dus opnieuw eerder klassieke, vaak heel dansbare, tintelende synthwave met onderkoelde lyrics, die ook allemaal ergens over gaan. Was het op de vorige albums soms wat zoeken naar de juiste betekenis van de inhoud, dan is er op Dictator geen twijfel meer mogelijk. Dit is een spiegel die de ongemakkelijke waarheid toont: macht corrumpeert, vrijheid is fragiel en de strijd om gerechtigheid is oneindig. Op verslavend-pulserende en soms onheilspellende beats trekt Eric van leer tegen de leugens van machtswellustelingen, met – klassiek voor het genre – veel herhaling in lyrics en melodie. Het zijn mantra’s over machtsmisbruik, angstcultuur, censuur en intimidatie.
De songtitels spreken voor zich: Blindfolded Liberty, Self-Proclaimed Savior of the Nation, Propaganda Parade, Citadel of Fear, Penal Colony en Martyr’s Melody (met die stemvervorming lijkt dit van ver wat op een spoken word-achtige Nightcall van Kavinsky). Op die laatste track blinkt er al wat hoop. Het is mooi hoe het album in twee helften is opgedeeld: van ellende en wanhoop gaat het naar onbreekbaar verzet en hoop. In de finale, op het afsluitende Dawn of Dissent, breekt een nieuwe dageraad aan: de opstand is in de maak. De fade-out aan het einde symboliseert het idee dat je slechts een momentopname hebt meegemaakt van een veel groter verhaal: de strijd tegen dictaturen.
Mijn persoonlijke favorieten zijn Iron Fist’s Dance (de ironie van een zoete en zweverige floorfiller met kale, metalen beats die klinken als de klappen van een ijzeren vuist) en The Sword and the Pen. Op die track herinnert Eric er ons aan dat woorden krachtiger zijn dan wapens en dat ideeën langer leven dan regimes.
Dictator is misschien nog meer dan de vorige albums een album met een heel uitgesproken engagement. Hoewel geen enkele politicus of staatshoofd persoonlijk of rechtstreeks wordt aangevallen, kan elke luisteraar voor zichzelf wel een paar namen en gezichten plakken op de onderwerpen van elke track. Muzikaal klinkt het allemaal heel vertrouwd en toch hou ik meteen van dit nieuwe album.