Anvil (Lips)- Ik hoop dat dit nooit meer ophoudt

Op een druilerige dag in november zijn wij onderweg naar Hengelo, alwaar Anvil en Saxon in de Metropool zullen spelen. Het lijkt die middag niet licht te worden, maar rond half vijf stappen we de warme, sfeervol verlichte bar van Metropool binnen waar wij vriendelijk worden ontvangen. Ik heb om vijf uur een afspraak staan met Lips, de zanger en frontman van Anvil. Uiteindelijk zit ik om ongeveer half zeven tegenover deze goedlachse zanger in de kleedkamer van Anvil. Het beeld dat ik tot dusver van Lips heb, wordt bewaarheid. Hij is open, vertelt graag en heeft humor. Als ik hem welkom heb geheten in Holland, vraag ik hem of we het interview in het Nederlands of Engels zullen afhandelen.
Lips met de herkenbare glimlach van hem antwoordt: “Laten we het maar in het Engels doen”.
Ik kan niet anders zeggen dat de nieuwe cd Juggernaut Of Justice een krachtig en fris product is geworden waar wij thuis (mijn vrouw, kinderen en ik) ontzettend van genieten. Het spreekt de verschillende generaties aan. Hoe voelt het wanneer je in de studio de nummers aan het opnemen ben en weet dat je heerlijke nummers vereeuwigd?
Lips: “De omgevingsfactoren voor Juggernaut Of Justice waren gewoon geweldig. We hoefden ons geen zorgen te maken over een platenmaatschappij, over geld of over tijd. De condities waren bijna perfect, voor zover iets ooit perfect kan zijn. Eigenlijk zaten we in dezelfde situatie als bij het opnemen van Metal on Metal. Onze eerste grammofoonplaat Hard ’n heavy was een doorslaand succes en de weg was geplaveid voor ons om Metal On Metal op te nemen. Diezelfde atmosfeer was er weer. We konden ons helemaal richten op onze creativiteit en het product. Dat is genieten, want daar doen we het voor. Alles lijkt perfect op zijn plaats te komen. Het enige waar we mee bezig zijn is: kunnen we dit vasthouden?”.
Als ik je hoor refereren naar de periode van Metal On Metal, mag ik dan concluderen dat hier een Anvil zit die aan zijn tweede jeugd bezig is?
Lips: “Je zou het best een tweede jeugd mogen noemen. Hoewel sommigen zeggen dat we het succes aan een film uit 2009 hebben te danken (Anvil! The story of Anvil: red). Zij denken dat wij een soort ‘novelty’ zijn. Zij vragen zich hoe lang het succes gaat duren. Een filmpje, wat succes en weer weg. Zij vergeten echter dat wij al dertig jaar hard aan de weg timmeren en dat er altijd fans van Anvil hebben rondgelopen die onze muziek waarderen. Sacha Gervasi die de film heeft geschoten en geregisseerd, was en is immers een grote fan van ons. Wij hebben de film niet nodig gehad. Het is een documentaire over Robb en een zekere Steve Kudlow. Het is echter Lips die achter die microfoon staat. Jammer is daarnaast ook dat sommige mensen het idee hebben dat Anvil alleen bestaat uit Robb Reiner en Lips. Zij vergeten dat Glenn al vijftien jaar lang onze enige echte bassist is. Glenn hoort bij Anvil, Glenn is een onderdeel van Anvil. Hij hoort er zeker helemaal bij. Hij zingt op Juggernaut Of Justice zelfs het nummer This Ride.”
Naast Glenn Five heeft ook Ivan Lund een aantal jaren gespeeld bij Anvil. Na zijn vertrek in 2007 zijn jullie als een trio verder gegaan.
Lips: “Anvil is al jaren een trio (!). Ivan heeft een hele lange tijd bij Anvil op de lijst gestaan, maar uiteindelijk bleek hij niet langer te passen in de band. Het kostte me altijd een heleboel moeite om hem te bereiken dat ik daarmee ben gestopt. In New York hebben we toen voor de eerst keer als trio opgetreden. Man, ik was daar toch wel wat zenuwachtig voor. We hadden in de oefenruimte vaak genoeg met z’n drieën gespeeld, maar op een podium. Maar we moesten het onszelf gewoon bewijzen dat we het konden. Er waren wel wat nummers van Metal On Metal die in oorsprong geschreven waren voor twee gitaren, maar Glenn heeft die partij met bas zo weten te veranderen dat we in staat waren om het live te spelen. Die eerste keer in New York was gewoon geweldig. Behalve dat ik hoorde dat we het voor elkaar kregen, was zelfs ik omver geblazen. Juist door het ontbreken van die tweede gitaar werd de muziek veel puurder en kwamen de bas en drums als ritmesectie veel meer op de voorgrond. Die basis maakte het geheel zoveel beter.”
Op de achtergrond bemoeit Glenn zich met het interview als Lips over de bas en drums spreekt.
Glenn: “Vergeet je de gitaar niet. Het is niet alleen de bas en de drums hoor. Ook het gitaargeluid is beter”.
Lips: “Ja, dat klopt. Ik wil alleen duidelijk maken dat die tweede gitaar in het geluid van Anvil eigenlijk altijd slordig en onhandig gespeeld werd en daardoor het gehele geluid nogal vertroebelde. Het is echt geweldig nu met z’n drieën. Het is helemaal puur.”
Even terug naar jullie laatste cd. Jullie maken gebruik van verschillende stijlen op jullie cd?
Lips: “Dat hebben we eigenlijk altijd al gedaan. We hebben altijd verschillende metalstijlen gebruikt. Dit keer zijn we bijvoorbeeld in Swing Thing wel heel erg naar de jazz toegegaan. Het leek ons zo leuk om juist de jazz en de metal met elkaar te verenigen. Ikzelf zie het nummer eigenlijk als een jazzstuk waar de metal omheen kr(i)oelt. Soms hoorbaar, soms op de achtergrond. Maar altijd verstrengeld in elkaar. Ik had dat idee al langer en ben zo blij dat we het nummer hebben mogen maken. Het is een creatieve uiting die nu vereeuwigd is. Het leuke van het nummer is ook dat ik het in mijn hoofd had. Toen we de ruwe versie hadden opgenomen was er echter een klein stukje ruimte over. Robb begint het intro met de hi-hat. Achterin het nummer wilde ik dat niet. Ik hoorde in mijn hoofd op dat punt hoorns die door moesten klinken in het nummer. Maar ja. Er is niemand bij Anvil natuurlijk die de hoorn speelt. Toch bleef het in mijn hoofd zitten, totdat onze producer Bob Marlette mij belde. Hé Lips, weet je dat mijn vrouw hoorn speelt. Voor mij was dit gewoon zo intuïtief neergezet en alles kwam op zijn plaats alsof de puzzelstukjes afzonderlijk van elkaar het plaatje neer gingen zetten.””
Nu we het toch over Bob Marlette hebben. Waarom hebben jullie voor hem gekozen en niet opnieuw voor Chris Tsangarides? Hij was toch de producer die jullie weer terug bracht naar het pure Anvilgeluid?
Lips: “Eigenlijk wilde het management niet dat we opnieuw met Chris in zee gingen. Chris had drie cd’s van ons geproduceerd en met succes. Maar het management zei: “Je hebt nu drie keer met Chris gewerkt. De vierde keer zou een cd met hetzelfde worden.” Natuurlijk hadden en hebben ze hier gelijk in, maar het was op het persoonlijke vlak toch niet makkelijk om tegen Chris te zeggen dat we geen gebruik gingen maken van zijn diensten. Zakelijk en artistiek gezien was het echter wel tijd om niet met hem in zee te gaan. Op artistiek gebied was het zelfs noodzakelijk om iemand anders aan de knoppen te zetten.”
Waar ligt het verschil dan in?
Lips: “Ik was gewend om van tevoren alles te plannen. Alle teksten en muziek had ik vooraf in mijn hoofd zitten. Daarna was het een kwestie van opnemen. Dit keer wilden we werken zonder een plan vooraf. De oude manier van werken beknot je in artistiek opzicht. Er is op die manier geen ruimte voor zijwegen, voor een andere invalshoek. We hebben een aantal producers gesproken om te bekijken wie er geschikt was. Sommige producers waren verbaasd en wilde toch een plan hebben om mee te werken. Bob was echter diegene die zei: “Wauw, dat lijkt me een geweldig idee wanneer je gewoon je solo’s en teksten gaan bedenken in de studio.” De keuze was dan ook snel gemaakt, zeker omdat Bob een zeer veelzijdig producer en muzikant is. Hij speelt zelf uitstekend keyboards. Een klein stukje hiervan is te horen in het nummer Paranormal. Er zit echt zo’n zenuwmuziekje in met de keyboards. Niet op de voorgrond, het is niet prominent aanwezig, maar geeft wel een soort mysterieus tintje aan het nummer. Bob is ook heel goed in staat om juist uit te gaan van een ander perspectief.”
Er zijn een aantal nummers die mij opvallen op Juggernaut Of Justice. Zo ben ik geraakt door de muziek en de teksten van On Fire. Als ik het nummer beluister, heb ik het idee dat het een soort autobiografische boodschap is die je ons meegeeft. Geef niet op, geloof in jezelf en wat je doet.
Lips: “On Fire gaat hier inderdaad over. Het is voor mij een extreem persoonlijk nummer geworden. (Lips zingt een aantal zinnen uit het nummer) Ik krijg er zelfs kippenvel van, kijk maar. (Hij laat zijn arm zien en inderdaad staan de haren recht overeind). Toen we de muziek hadden, stelde Bob voor om eens op te schrijven hoe mijn leven er nu eigenlijk uit had gezien. Ik ben gaan schrijven en ineens was daar de tekst die helemaal bij de muziek hoorde. Het is daardoor ook echt mijn nummer geworden. Het gaat over mij, over de band Anvil. Het is geworden wat het is door de nieuwe manier van nummers schrijven en Bob is daar een belangrijke stimulans in geworden. Zo hadden we ook een nummer dat Going Deaf heette. Uiteindelijk klonk dat toch ook niet echt lekker en is mede door toedoen van Bob Turn It Up gaan heten. En daardoor een veel beter nummer geworden. Een ander voorbeeld is het nummer Running. Hiervoor hadden we alleen de basis staan. De riffs, het ritme, meer niet. We speelden het voor en het enige dat Bob zei: het nummer klinkt als Running. Zo hoeft het niet te heten, maar zo klinkt het wel. Daarna verliet hij de studio en zei me dat hij even weg ging en als hij terugkwam, wilde hij toch de tekst wel horen. Ik vroeg hem waar hij dan naartoe ging. Waarop hij antwoordde dat hij even een kopje thee ging zetten. Ik schoot nogal in de stress en heb verwoed als een bezetene op mijn computer in de studio de tekst neergezet.”
En New Orleans Voo doo?
Lips: “De muziek voor dit nummer stond al in de steigers. Een traag tempo, zelfs een beetje een vreemde riff. Toen we dit zelf hoorden, waren we het er eigenlijk over eens dat de riff eigenlijk heel goed paste bij zombies. Traag, vreemd, griezelig. Ik ben aan mijn computer gaan zitten en heb google opgestart en gewoon New Orleans Voo doo ingetikt. Ik kreeg toen een heleboel informatie over dit onderwerp. Ik heb gewoon wat termen van internet gehaald en de betekenis ervan in een nummer gestopt. Zo is eigenlijk het nummer ontstaan.”
En Conspiracy?
Lips: “Conspiracy heette eerst anders. Zoiets van Transparanty of iets van die strekking. Telkens als ik dat zong, ontbrak er toch iets. Conspiracy klonk toch veel beter. Heftiger. Daarbij geïnspireerd door zaken als Roswell en 9-11. Er zijn zoveel theorieën en bewijzen die aangeven dat dit allemaal niet het werk kan zijn van extremisten dat er wel meer moet zijn van binnenuit. Eigenlijk gaat dat al eeuwen terug. Het is net als met religie. Ook religie is gebaseerd op angst. De mensen die het voor het zeggen hebben, regeren door angst te creëren bij het publiek. Dat is blijkbaar niet veranderd. “
Is dit ook een item in Canada?
Lips: “In Canada leeft het niet echt. Mijn vrouw snapt ook niet dat ik me daar druk over maak. Je kunt er toch niets aan veranderen, zegt ze dan. Na het zien van de film Zeitgeist ga je echter toch wel nadenken.
Nu we het toch over je vrouw hebben. In de film zien we toch een vrouw die helemaal achter je staat en je steunt. Hoe kijkt zij er nu tegen aan nu er meer succes is voor Anvil?
Lips: “Zij heeft altijd achter me gestaan, dat is zeker. Succes is wel leuk, maar succes betekent ook dat ik meer van huis ben. Ze is dus vaker alleen….en ik ook. Dat is wel de keerzijde van het succes. Voor mijn zoon ligt het iets anders. De eerste jaren van zijn leven ben ik elke dag thuis geweest en heb ik er mogen zijn voor hem. Nu hij veertien is geworden, maakt hij zijn eigen keuzes in het leven. Alle zoons (/kinderen) doen dat, ongeacht wat die vaders ook zeggen. Ik deed dat bij mijn vader en hij bij zijn vader. Het is voor hem minder belangrijk dat ik elke dag aanwezig ben. Die band versterkt weer over een paar jaar. Mijn relatie met mijn zoon Avery is gebaseerd op vertrouwen en dat is belangrijk. Hij mag van mij zijn eigen keuzes maken, maar van sommige dingen heb ik gewoon wel liever dat hij ze thuis doet. Dan weet ik waar hij mee bezig is. Daarnaast veroorzaakt dat ook geen problemen buitenshuis. Daar heb ik helemaal geen zin in. Hij zal om leren gaan met allerlei situaties en daarin zijn keuzes moeten maken.”
Eigenlijk dus een beetje zoals jullie Juggernaut Of Justice hebben opgenomen?
Lips (weer met die betoverende glimlach): “Eigenlijk wel”
“Gelukkig ben ik binnenkort wel weer wat meer thuis en kunnen mijn vrouw en ik weer genieten van elkaars aanwezigheid. Maar ja. Ze weet dat wat ik nu doe, ik ook heel graag doe. We genieten dus ook wel van deze momenten.”
Wat kunnen we eigenlijk vanavond verwachten op het podium?
Lips: “Je kunt verwachten dat we het helemaal naar ons zin hebben op dat podium. Dat we een positief gevoel uitstralen en dat iedereen in het publiek ook een geweldige tijd heeft.
Zijn er daarnaast dan nog dromen?
Lips: “Eigenlijk gewoon doen wat we nu doen. Doorgaan met Anvil en de kans krijgen om mijn artistieke ideeën uit te werken. Gewoon door blijven gaan. Ik ben heel tevreden en hoop muziek te blijven maken tot ik er bij neerval.”
Jij bent dus de Juggernaut, the….
Lips (synchroon met mijn woorden): “…the unstoppable force. Ja, eigenlijk wel. We kunnen nu goed leven van Anvil. We verdienen nog altijd geen miljoenen, maar dat hoeft ook niet. Ik hoef geen eten meer rond te rijden en kan mijn volledige aandacht richten op de band. We hebben met Anvil nu ook de financiële vrijheid om te mogen doen wat we doen.”
Kunnen we nu eigenlijk ook wel zeggen dat het recht zegeviert (that Justice took place)?
Lips (denkt even na): “Ik denk dat we wel mogen zeggen dat het recht zegeviert. Maar het maakt niet zoveel uit. Uiteindelijk moet je er gewoon voor zorgen dat je er het beste van maakt op het moment zelf.”
Het enige dat ik kan doen is het daar helemaal mee eens zijn. Hoewel het altijd gevaarlijk kan zijn om dingen te verwachten, zijn de verwachtingen vanavond helemaal uitgekomen. Lips is een heerlijke man om mee te kletsen. Wat mij helemaal opvalt is die eerlijkheid, die openhartigheid die hij met zich meebrengt. Volgens mij hadden we nog uren kunnen kletsen, maar er moet ook nog opgetreden worden. En dat doen ze. In zestig minuten zet Anvil een fantastische show neer met nummers als 666, Juggernaut Of Justice, Fuken Eh! En Metal On Metal. En uiteraard wordt er hard meegezongen. Deze band is geolied en speelt met overgave om vooral uit te stralen dat ze het ontzettend naar hun zin hebben en het doel hebben om dat ook teweeg te brengen bij het publiek. Het is over voordat we er erg in hebben. Ik, en menig ander in het publiek, heeft genoten en blijft achter met de gedachte dat we dit veel vaker moeten doen. En die kans komt. Ik weet het zeker.