Pharaoh – De sound staat nu goed op de kaart…

Onlangs had ik het genoegen de nieuwe cd van Pharaoh te beluisteren. Dat was voor mij reden genoeg een interview met deze band aan te vragen. Gelukkig lukte dat!
Vertel ons eens iets over jezelf en de band.
Mijn naam is Matt Johnsen en ik speel gitaar. We zijn een power metal band uit de USA en bestaan uit 4 personen. We hebben nu dezelfde lineup als toen we begonnen. Iedereen in de band schrijft muziek en teksten, onze nadruk heeft altijd gelegen op het opnemen van geweldige albums.
 
Ik vond Bury The Light erg goed. In mijn recensie schreef ik dat jullie lijken te evolueren vanuit traditionele heavy metal naar iets wat meer eigen is. Herken je dat?
 Absoluut. De band was oorspronkelijk tot stand gekomen na een gesprek op een feestje, waarbij onze drummer, Chris Black, verkondigde dat hij in een band wou zitten die muziek maakte als Saxon. Ik werd bijna meteen daarna gerecruteerd, and ook al was traditionele metal nooit echt mijn ding, het leek leuk om te doen, vooral omdat ik  niet veel anders te doen had. Er is iets van een spanning tussen Chris’s traditionalisme en mijn moderne impulsen die het definierende element zijn van de Pharaoh sound,. Dus, terwijil we nooit de traditionele elementen de rug zullen toekeren is het zeker mijn doel nieuwe manieren te vinden om oude ideeen uit te voeren en niet simpelweg te herhalen wat in het verleden is gedaan.
I denk dat de Pharaoh sound nu goed op de kaart staat, en hoewel de basis ligt bij 80s classics, valt de vernieuwing ook niet te ontkennen.
Waar halen jullie de inspiratie voor de teksten van Bury the Light vandaan?
Moelijke vraag, omdat zoals ik al zei, iedereen bij ons teksten schrijft. Over het algemeen zijn de teksten echter te verdelen in persoonlijk, politiek en fantastisch. De songs op Bury the Light zijn daar makkelijk in te passen. “Graveyard of Empires,” “Castles in the Sky,” en “The
Wolves,” zijn statements over het huidige politieke klimaat in de USA. “The Year of the Blizzard” en “The Spider’s Thread,” en “Leave Me Here to Dream” zijn pure fictie. Dan houden we over “Cry,” “Burn With Me,” en “In Your Hands,” allemaal vrij persoonlijk, hoewel de exacte betekenis van “Burn With Me” je zou moeten vragen aan Chris Black.
Wat zijn je favoriete traditionele  heavy metal bands?
 Dat ligt een beetje aan je definitie van traditioneel. Persoonlijk zijn dat voor mij nu Metal Church, Riot en King Diamond. Het is moeilijk er maar een paar te kiezen en mijn favoriete bands zijn waarschlijnlijk van een latere periode (eind jaren 80 i.p.v. begin jaren 80).
Soms word ik ‘s nachts gillend wakker, bang dat deze sound alleen gaat overleven in Duitsland. Wat denk jij? En in welke landen zijn jullie succesvol?
Duitsland en de USA In de USA kan het makkelijk zijn te vergeten dat zoveel mensen van geode metal houden. Het is een groot land met erg verschillende smaken, maar we verkopen hier veel platen. Maar natuurlijk, in Duitsland is de echte actie. Het is op zich best verbazingwekkend dat metal het al zo lang vol weet te houden zonder burnout. Master of Puppets is meer dan 25 jaar oud! Dat is waanzinnig! En het wordt nog steeds gezien als muziek voor jongeren. Toen dat album uitkwam, was het meer dan 26 jaar geleden dat The Beatles een album uitgebracht hadden. Elvis was waarschijnlijk de meest populaire rockartiest en je zou nooit een 14-jarige naar The King hebben horen luisteren in!
Zijn er plannen om in Europa te touren?
Er zijn plannen, maar dat is alles. Het is erg duur voor een kleine band als Pharao om naar Europa te komen en we willen niet failliet raken door een tour. Maar we zullen zien. We zouden het in ieder geval leuk vinden een paar weken met onze fans door te brengen daar.
Whiskey of bier?
Bier, zonder twijfel. Ik ben geen grote sterke drank liefhebber en hou meer van de tropische alcholische versnaperingen, tequila en rum. Als he tom whiskey gaat hou ik meer van bourbon maar de laatste tijd hou ik wel van Stranahans uit Colorado. Ik weet niet of je het in Europa kunt krijgen, maar het is de moeite waard…