Klone – The Dreamer's Hideaway

De Franse metalband Klone kent zijn oorsprong in 1999 en zijn succesvol in eigen land, maar in de loop der tijd weten ze ook menig metalhart in Europa wat harder te laten kloppen. Onder andere die van Gojira’s zanger Joseph Duplantier, die op de cd All Seeing Eye een aardig nootje meezingt. Optredens op Hellfest en in voorprogramma’s van King’s X en Katatonia zorgen ervoor dat de populariteit langzaam maar zeker toeneemt. Na het uitbrengen van The Eye Of Needle EP eerder dit jaar komt de band nu met hun vierde volwaardige cd Dreamer’s Hideaway. Het eerst dat opvalt is de prachtige hoes die de cd siert. Daarmee is het nog geen goede band, maar mijn interesse is zeker gewekt. Als Rocket Smoke, het eerste nummer, mijn boxen uitblaast, krijgt de interesse meer vorm en meer intensiteit. Hoewel het nummer qua tempo vrij log is, heeft het toch een heel krachtig karakter. De invloeden van Killing Joke (vooral het subtiele gitaargeluid) en Alice In Chains drijven aan de oppervlakte en ik ben getroffen door het stemgeluid van Yann Ligner. De zang kan ik het best omschrijven als hees en rauw, maar tevens heel krachtig. Mede door dit stemgeluid heerst er spanning in het nummer. Titelnummer The Dreamer’s Hideaway neemt het stokje over. Wederom dat zware geluid in een lekker log tempo in het intro dat langzaam overgaat in een wat rustiger atmosfeer. Opmerkelijk is, onder andere in dit nummer, dat het geluid van de drums zo lekker naar de voorgrond is geproduceerd. Klone is geen kloon en zeker niet voor één gat te vangen als ze halverwege het nummer meeslepend laten uitlopen in een onregelmatig ritme met daar doorheen het geluid van de saxofoon van Matthieu Metzger. Daarna blijft het spannend met de muziek van Klone. Ze weten ook Into The Void een karakteristiek geluid neer te zetten dat als een zware deken over je heen blijft liggen. Met de nummers Siren’s Song en Corridors zetten ze me even op het verkeerde been. De melodielijn qua zang van Siren’s Song en Corridor lijken heel erg op elkaar te lijken, maar na beter beluisteren ligt er toch wel een degelijk verschil. Ze hebben me gewoon te pakken met de progressieve doch ook wel psychedelische-grunge muziekstijl. In Rising komt er nog een pot energie bovenop en klinkt Klone met keyboardondersteuning ontzettend stevig. De volgende verrassing heet Stratum. Psychedelischer kan het niet worden om verder te gaan met het mooie Walking On Clouds, waarin de zang terug doet denken aan de eerste cd van Silverchair. A Finger Snaps rockt gewoon lekker weg en afsluiter At The End Of The Bridge maakt de reis helemaal af. Klone is klaar om hogerop te klimmen. Ik ben helemaal overtuig en klim graag mee.