Last Bärons – Cheval De Troie

Het ene idee leidt al gauw tot een ander, dat weer tot een ander idee leidt. Last Bärons bewijst dat dit principe zeker ook binnen de wetten van de muziek geldt. Deze vijfmansformatie uit Frankrijk weet een scala aan muziekinvloeden dusdanig te mixen dat de band desondanks toch nummers weet te spelen die afzonderlijk een eigen geluid kennen.
Dat Alice In Chains een belangrijke bouwsteen is in het geheel, mag wel onomstotelijk aangenomen worden. Vooral de trage zang dat zo kenmerkend is van AIC vinden we veelvuldig terug in het geluid van de Last Bärons. Na het openingsnummer Shaman’s Warning Song dat zich langzaam en onheilspellend als een mantra door de stroop lijkt te worstelen komt Nomad Soul. Het akoestische gitaarintro is een aanzet tot een nummer waarin een sterk gitaargeluid en pulserend drumgeluid de klagerige zang van Julien Soler meeslepend weet te ondersteunen. Met het geluid van violen op de achtergrond is het een lekker nummer. Met Rubber Boots lijkt de Last Bärons het op een geheel andere boeg te gooien. Het nummer is sneller en kent wat raakvlakken, vooral qua zang, met het geluid van Korn. De ritmesectie is zwaar. Opvallend is de herhaling in de tekst. Maar net gewend aan het geluid komt daar ineens Hidden Sun waarin een soort britpopgitaartje het nummer opluistert waarbij aan het eind een soort brassbandgeluid het geheel nog eens opzweept. The Violent Kind komt weer terug bij een soort Alice In Chains-geluid met een goed zwaar grungegeluid. Het is wel weer even goed luisteren wanneer daarna Going To Varzi start. Het grooved en klinkt bijzonder als ook plotseling er een soort kruisbestuiving met het oude rhythm and blues geluid ontstaat inclusief karakteristiek gitaargeluid. Na het pianointro dat From Beyond heet, komen we aan bij Soul Grinder. In een zwaar, tot zeer zwaar ritme begeleid door een huilende gitaar zingt Julien zijn teksten. Bijgekomen van het lome ritme komt er wat meer tempo in Anthik Technik. De titel zou kunnen verwijzen naar een oude stoommachine waarbij invloeden van The Doors zijn verweven. Onregelmatig regelmatig zou ik het nummer willen omschrijven. Tijd voor wat meer uptempo in A Last Devotchka. Dit wat staccato aandoende nummer is eveneens doorspekt met wat oude rhythm and blues. Een beetje Sinatra doet de rest. Bijna aan het eind van de cd het meest bijzondere nummer van de cd: Cosmogony And Dimensions Of The Mind. Een Freudiaans nummer waarbij veel (zang)stijlen de revue passeren. Ik weet niet of End Of The Beauty verwijst naar de cd. Het is wel een fraai einde van een wispelturige cd.
En in dat laatste zit de vertwijfeling bij deze luisteraar. Door de veelvoud aan stijlen en invloeden is de cd nogal fragmentarisch van aard. Het is noch vlees noch vis. De nummers afzonderlijk zijn niet slecht, vooral Nomad Soul is een heerlijk nummer, maar als geheel blijf ik toch een twijfelaar die niet kan inschatten waar Last Bärons helemaal voor staat of wil uitdragen.