Hate – Solarflesh

A Gospel of Radiant Infinity, zo leest de album cover onder de titel Solarflesh van de Poolse death metal band Hate. 1 Februari 2013 komt dit nieuwe album uit in Europa.  Deze triomfantelijke terugkomst door middel van het nieuwe meesterwerk van de hand van Adam Buszko, beter bekend als ATF Sinner is een feit. De zanger met zijn onmenselijke grunt heeft sinds 2009 de bezetting van de band constant kunnen houden. Dit levert na het vorige succes van het album Erebos een nieuw meesterwerk op genaamd Solarflesh. Het is volgens eigen zeggen een divers en dynamisch album, vol van detail en bied de luisteraar een aangrijpende ervaring.
Een gospel is nou eigenlijk wel de laatste omschrijving die ik zou gebruiken voor dit album vol bruut geweld. Het album begint met een lange intro genaamd “Watchful Eye of Doom”, die naar het einde toe steeds onheilspellender wordt en uitmond in het nummer  “Eternal Might”. Vanaf hier beuken de polen in hoge snelheid door. De nummers staan bol van de agressie, uitermate goed vertolkt door de grunts van “ATF Sinner” (Adam Buszko) en de nooit aflatende drums van “Hexen” (Stanislaw Malanowicz). Het gitaarwerk mag er ook absoluut zijn, maar dit komt pas goed tot zijn recht bij een versterker en set speakers die het geweld van de drums ook aan kunnen. De speakers in mijn auto zijn hier overduidelijk niet voor geschikt… toch maar even wachten tot de buren weg zijn om hier thuis in de huiskamer eens goed naar te luisteren.
In het vierde nummer “Timeless Kingdom” wordt flink de tijd genomen om de gitaren goed in beeld te brengen. Vooral de tweede helft van het nummer verschuift de aandacht duidelijk naar de gitaren bij afwezigheid van de grunts. Dit geeft “Destroyer” (Konrad Ramotowski) dan ook goed de kans om met heerlijke lange klanken het gehele einde van het nummer te zorgen voor het juiste duistere geluid.
Er wordt veel aandacht besteed aan opbouw en afbouw van de nummers, bijna allemaal kennen ze een nette (en soms heel aparte) intro. Het mooiste voorbeeld hiervan is wel de titelsong “Solarflesh”. Het nummer begint met een spaans aandoende gitaarsolo. Er is ineens een rustpunt in het album. Je krijgt bijna het idee dat je een gringo op z’n gitaar hoort, ergens alleen in de woestijn bij een kampvuurtje. De rust wordt echter vlug genoeg verstoord door het bijna marcherende en mechanisch aandoende drum geluid en bijbehorende gitaargeweld.
Bijna aan het einde van het album is het nummer “Endless Purity” het vernoemen ook waard. Hier wijkt men een beetje af van de rest van het album en laat horen dat er ook zonder het monsterlijke tempo een enorm duistere en donkere sfeer neergezet kan worden. De langgerekte gitaar uithalen en lome drums doen bijna vermoeden dat hier een andere band staat, maar niets is minder waar. Een heerlijk zwaar nummer wat alleen maar meer bewijst wat de heren in hun mars hebben.
Het album zal denk ik door fans van death metal in het algemeen zeer gewaardeerd worden. Het is divers en afwisselend, maar ook goed van kwaliteit. Nummers zitten qua opbouw goed in elkaar, maar dat mag ook wel van een band die al sinds 1990 bestaat. Het album is niet erg lang, maar misschien komt dat door het feit dat er ook nog een special edition van zal uitkomen. De normale uitgave van het  album telt 9 nummers, de limited edition zal een drietal extra nummers hebben. Of deze op het zelfde moment uitkomt is mij onbekend, wel is bekend dat het gaat om de nummers “Hatehammer”, “Venom” en “Fall of all Icons”.
Het album is, zoals de band met recht zelf zegt, een aangrijpende ervaring die je niet snel los zal laten. Wat mij betreft een aanrader.