New Keepers Of The Water Towers – Cosmic Child

In 2009 verscheen Chronicles en in 2011 The Calydonian Hunt. Cd’s waarbij gestoeld werd op stonerrock. Maar dat hebben de heren uit Zweden afgezworen. Met Cosmic Child slaan ze een geheel andere weg in met heel veel aandacht voor sfeer en melodie. Met een kosmopolitisch geluid. En voordat je verder leest, zou je met je ogen dicht eens moeten voorstellen dat Ozzy Osbourne (nog goed bij stem) in de jaren zeventig bij Pink Floyd aan zou schuiven of dat David Gilmour Black Sabbath zou bijstaan. Een bijna absurde vergelijking, maar met Cosmic Child komen de New Keepers Of The Water Towers (die nagenoeg de jaren zeventig niet bewust hebben meegemaakt) wel een eind in de buurt.
De cd met slechts zes nummers is ook op die manier opgebouwd. De Great Leveller kruipt langzaam voort in een constant tempo waarbij de zang de melodielijn bijna monotoon bijstaat. En hoewel je bijna zou denken dat zes minuten dan lang duren, heb je het in dit geval toch mis. De sfeer van het nummer zorgt ervoor dat je nagenoeg ademloos blijft hangen in het naar depressiviteit neigende gevoel. Het Visions Of Death dat volgt, klinkt een stuk lichter, voornamelijk door een frivool gitaarloopje op de achtergrond. Maar recht doende aan de titel is er in dit nummer zeker sprake van een ommekeer in de vorm van een stevig stukje muziekwerk. Het frivole gitaargeluid maakt plaats voor een steviger gitaargeluid in een solo waarbij sfeer meer bepalend is dan snelheid. Nu waren de nummers met zes en negen minuten al niet kort, maar Pyre For The Red Sage stijgt daar met ruim twaalf minuten weer bovenuit. In dit nummer lijken de invloeden van Black Sabbath naar de achtergrond te verdwijnen en de invloed van Floyd krijgt meer body. Pyre For The Red Sage kan, door de enorme muur van geluid, het beste keihard gedraaid worden. Bijzonder is dat de zang zich niet op de voorgrond dringt en het nummer draagt. Het is juist onderdeel van het geheel. Het nummer vloeit over in Cosmosis. Sfeervol, emotievol en absoluut pakkend in zijn ogenschijnlijke eenvoud. Lapse is daarna het volgende hoofdstuk van twaalf minuten. Het nummer ligt compleet in de lijn van de cd, maar kent opvallende momenten van bijna niets. Een enkele snaar die geroerd wordt, een enkele noot die gespeeld wordt en blijft hangen. Maar hiernaast ook gewoon stevig muziekwerk en ritmewisselingen. Juist voor dit nummer zou Proggend Nederland uit zijn bed komen. De zang draagt net zoals in de andere nummers een aparte laag in het muzikale spectrum. Met The Cosmic Child wordt de cd afgesloten en zijn we drie kwartier verder. Het nummer is compleet opgebouwd rond het gitaarspel van Booberg en Berg.
Een prachtig einde en na de laatste tonen blijf ik wat verslagen zitten, eigenlijk niet beseffende wat ik zojuist heb mogen beluisteren. Met de stonerrock op de eerste twee cd’s was ik al heel tevreden, maar met de Cosmic Child hebben ze een niveau weten te bereiken dat vele stukken hoger ligt dan al het voorgaande.