Sound Of Contact – Dimensionaut

Hoe is het om “de zoon of dochter te zijn van…..”? In de film- en muziekindustrie komen we regelmatig zonen en dochters tegen van celebrities. Is het nu een vloek of een zegen? Ik kan je verzekeren dat Simon Collins, inderdaad de zoon van Phil, als zanger én drummer van Sound Of Contact zijn vader absoluut niet nodig heeft. De band die naast Simon vorm krijgt met Dave Kerzner (keyboard en zang) heeft met Dimensionaut een fantastische cd neergezet in de progressieve kant van de rockmuziek.
Daarbij geholpen door Kelly Nordstrom (gitaar), Matt Dorsey (bas) en Hannah Stobart (onder andere Wishing Tree, zang). Dimensionaut is een conceptcd geworden waarin het verhaal gaat over een ruimtereiziger die op een missie is. Het begrip conceptcd noodzaakt mijzelf altijd om de cd van voor tot eind te draaien en ook met Dimenionaut is dat wel het geval. Het zwaartepunt ligt in de eerste helft van de cd. Dat wil zeggen wat betreft de bombastische pieken. Muzikaal gezien zijn de twaalf nummers prachtig opgebouwd en weten de aandacht voortdurend vast te houden waarbij ritmewisselingen, stijlwendingen en emotieprikkels je blijven uitdagen om mee te gaan in de muzikale reis in tijd en ruimte. En dat start meteen met het serene nummer Sound Of Contact dat overgaat in een meeslepend en krachtig Cosmic Distance Ladder. Pale Blue Dot is dé single van de cd voor mij. Het is zo pakkend en blijft zo lekker hangen. I Am Dimensionaut kent qua opbouw een subtiel evenwicht in het werken van één noot richting een muzikale climax. De spanning is continu aanwezig en voelt prettig aan. Met Not Coming Down komt de dimensionaut dicht bij de Ayreonaut. Ik hoor enige overeenkomsten met het Pink Beatles In A Purple Zeppelin van de laatste cd van Arjen. Op het prachtige Beyond Illumination leent Hannah Stobart haar kwaliteiten ten dienste van het nummer. Bijzonder is het bijna reggaeachtige ritme in de coupletten. Via Realm Of In-Organic Beings (met sirenengezang), het balladachtige Closer To You en het meer uptempo Omega Point is het tijd voor Möbius Sleep. De grand-finale en tevens de ultieme test. Weet Sound Of Contact na elf nummers nog te boeien met een compositie van bijna twintig minuten? Het antwoord is een volmondig ja. Het lijkt een muzikaal verhaal in het geheel. Zeer gevarieerd met de nodige tempo- en stijlwisselingen waarbij de heren het voor elkaar krijgen om mij continu geboeid te laten luisteren en mij niet los te laten.
En naarmate ik de cd vaker hoor, wordt het product steeds maar mooier en mooier. Dat Simon de zoon is van… hoor ik allang niet meer. De complete symfonische, progressieve rockgeschiedenis is verweven in deze twaalf nummers en het resultaat is van zeer hoge kwaliteit. Dit moét gewoon een vervolg krijgen.