Lacrimas Profundere – Antiadore

Lacrimas Profundere is een naam die tot de verbeelding spreekt. Hoewel de band al is opgericht in 1993, zijn er waarschijnlijk weinigen in Nederland die de band kennen. Grote man achter de band is gitarist Oliver Nikolas Schmid die in eerste instantie met zijn broer Christopher de kar trok, maar zich ondertussen heeft weten te omringen met gitarist Tony Berger (sinds 2005), drummer Dominik Scholz (sinds 2010) en zanger Rob Vittaca (sinds 2007). Hoewel Christopher al enige tijd uit de band is, is hij nog wel verantwoordelijk voor een groot gedeelte van de teksten op de tiende cd van de band Antiadore, dat na een vernieuwing van het contract wederom bij Napalm Records uitkomt.
De cd begint met een lekker nummer gestuwd door een prettig ritme. Het My Release In Pain ligt gemakkelijk in het gehoor en kent een mooi evenwicht in het gitaargeluid, de stuwende ritmesectie en het keyboardgeluid. Opvallend is tevens de fraaie zangstem van Rob Vittaca. Hoewel er een gedeelte wordt gegrunt is dat niet gangbaar voor het geluid van Lacrimas Profundere. Met Antiadore, Dead To Me en Abandon wordt er flink tempo gemaakt. Laatstgenoemd nummer heeft daarnaast weer een prettig subtiel keyboarddeuntje door het nummer en wordt beheerst door een stevige riff. Eenzelfde gitaargeluidsmuur komen we tegen in Remembrance Song dat start met industriele elementen om daarna over te gaan in een stevig nummer. Het tempo wordt niet aangehouden, maar de sfeer blijft zwaar. Ook in Deny for Now ligt er regelmatig een zwaar muzikaal deken over het nummer. Het is het nummer dat tevens de meeste afwisseling kent in ritme en sfeer. Er staan ook diverse wat rustigere nummers op de cd. Het nummer Head Held High is zo’n voorbeeld. Het is vrij eenvoudig en toegankelijk. In Still I Need en All For Nothing praten we meer over een ballad. De term Rock’n’Sad waar ze patent op lijken te hebben, komt in deze nummers wel heel erg naar boven. Maar ook spreken ze van Goth’n’Roll en dit komt uitermate sterk naar voren in het slotnummer A Sigh. Het tempo is traag, het geluid en de zang is laag en zwaar en het nummer lijkt zich een weg te ploegen door een Nederlandse polder in de zomer.
Terugkijkend kan ik Lacrimas Profundere (nog) niet goed plaatsen. Het geluid grijpt een beetje terug op de donkere New Wave van de jaren tachtig a la Sisters Of Mercy, Jesus And Mary Chain, The Mission en een klein beetje Joy Division. Met daar tussendoor wat hardrock/metalelementen. De cd verveelt me absoluut niet, maar geraakt ook niet echt boven het maaiveld, behalve My Release In Pain. De zang spreekt me wel zeer aan en alles samengevat is Antiadore voor mij een prettige cd om naar te luisteren en wordt het vooral gekenmerkt door een veilig stevig rockgeluid dat mijn jaren-tachtig-hart iets sneller laat kloppen.