Blackfield – IV

Steven Wilson is nog altijd een druk baasje. Weliswaar staat Porcupine Tree momenteel even op een laag pitje, met Blackfield levert hij ondertussen een vierde album af met de toepasselijke titel IV. De samenwerking met de Israëlische ster Aviv Geffen levert blijkbaar nog steeds genoeg voldoening en materiaal op.
Toch kan na het beluisteren van IV de vraag gesteld worden of dat ook werkelijk zo is. Op het in 2011 verschenen Welcome to my DNA was al een lichte koerswijziging te horen ten opzichte van de eerste twee geweldige albums. Op Blackfield (2004) en Blackfield II (2007) laten de heren een verpletterende indruk achter middels prachtige nummers die zowel ingetogen als energiek klinken met mooie vocalen en melodieën. Veel van die songs gaan nog altijd door merg en been.
Op Welcome to my DNA was het al een stuk minder gesteld met pakkende nummers en leek het heilige vuur er een beetje uit te zijn. Helaas geldt dat ook voor IV waarop de ingeslagen weg van zijn voorganger wordt voortgezet. Slecht is het uiteraard allemaal niet maar de nummers blijven niet hangen en het lijkt er bovendien op dat Blackfield steeds meer een soloproject van Geffen aan het worden is. De inbreng van Wilson wordt op alle fronten steeds minder al heeft hij het album wel gemixt.
Opvallend is ook de medewerking van een aantal gastvocalisten. Zo is Anathema’s Vincent Cavanagh te horen op X-ray, wordt Firefly gezongen door Brett Anderson van Suede en is Jonathan Donahue van Mercury Rev te horen op The only fool is me. Maar helaas kunnen ook zij het verschil niet maken. Het zijn stuk voor stuk nummers met een kop en een staart maar het speciale is er helaas wel vanaf. Het wordt tijd dat Wilson weer aan de slag gaat met Porcupine Tree. Ik zet Blackfield II nog maar eens op.