Fates Warning – Darkness In A Different Light

Ik moet eerlijksheidshalve zeggen dat Darkness In A Different Light eigenlijk de eerste cd is, die ik van deze band hoor. Aan de ene kant heel opmerkelijk, al zeg ik het zelf. Aan de andere kant misschien te begrijpen, omdat het laatste wapenfeit van de band dateert uit 2004, op het Live In Athens uit 2005 na. De heren hebben ondertussen echter niet stilgezeten. Jim Matheos was actief met onder andere de originele Fates Warningzanger John Arch en Ray Alder was actief in de bands Engine en Redemption, dat enige tijd geleden met This Mortal Coil een fantastische cd afleverde. Drummer Mark Zonder verliet de band en werd vervangen door Bobby Jarzombek terwijl oudgediende Frank Aresti  zich weer aandiende, evenals bassist Joey Vera.
Opvallend aan het geluid van Fates Warning is de stevige muziekbasis met de uiterst herkenbare, doch fragiele stem van Ray Alder. Het geheel, dat de nodige wisselingen in sfeer en in tempo in zich heeft, spreekt wel enorm aan. Melodische progressieve rock met ruim aandacht voor melodie en sfeer. One Thousand Fires is een goede start van de cd en wordt gevolgd door Firefly. Een lekker stevig en pakkend nummer met een flinke knipoog naar de hardrock. In Desire gaat het gas terug. Naarmate het nummer vordert, komt er meer tempo in het nummer. Het gitaargeluid, dat op de achtergrond jengelend door het nummer heen zingt, grijpt terug naar het gitaargeluid van Killing Joke in Love Like Blood. Tijd voor nog meer rust. De ballad Falling is bijna a-capella. Het breekbare fragiele stemgeluid van Ray past geheel in dit stukje gezongen ‘prelude’ van anderhalve minuut. Het wordt vervolgd door het nummer I Am. Ik vind het leuk dat een hoop recente nummers met de titel I Am zo goed zijn (Sound Of Contact met I Am (Deminsionaut) en Theocracy met I Am). Het nummer is krachtig en veelzijdig. Een samensmelting van kale metal met progressieve elementen. In Lighthouse krijgen we een portie sereen, rustig en mooi gitaarwerk. Ik hoopte dat het nummer naar een climax zou lopen en dan zou knallen, maar dat gebeurt helaas niet. De drum komt op een gegeven moment wel binnen om mee te doen, maar dan wel heel beperkt. Via Into The Black komen we bij Kneel And Obey. De titel van het nummers verraadt tevens de sfeer van het nummer. Het tempo ligt laag en het nummer voelt op het gebied van muziek zwaar aan. Ook Ray Alder laat zijn stem een octaafje zakken. De cd eindigt eindt met And Yet It Moves. Een nummer van bijna een kwartier dat volgens mij ook gewoon in drie aparte nummer zou kunnen worden opgedeeld. Het intro kent een middeleeuws karakter, maar gaat al snel over in een proggelateerde groove met de nodige power waarin gitaristen Jim Matheos en Frank Aresti heerlijk kunnen schitteren voordat Ray Alder inzet na vier minuten. Na ongeveer zes minuten komen de progrock gerelateerde elementen duidelijk naar voren in een krachtig, doch afwijkend ritme om na negen minuten weer terug te keren naar de akoestische basis.
Darkness In A Different Light is voor mij een zeer plezierige ontmoeting met de band Fates Warning en ik heb gewoon een zwak voor het stemgeluid van Ray Alder. Heerlijke cd.